Er zijn van die discussies langs de lijn waarvan je denkt: waar gáát dit over?
Zondagmiddag werd er langs de lijn bij Usquert – Siddeburen, en op de bank werd gediscussieerd over… scheenbeschermers. "Ondingen", noemde iemand ze. "Vroeger had je ze niet eens nodig, we trapten gewoon door." Er werd gegniffeld, er werden stoere verhalen opgehaald. Maar eeen dag later werd ik geattendeerd op het duel in de Premier League tussen West Ham United en Tottenham Hotspur. Een duel wat opviel vanwege iets ogenschijnlijk kleins. Iets dat amper zichtbaar is, maar van levensbelang kan zijn: een paar scheenbeschermers en die zorgden dat een speler van de Spurs zijn been niet brak

Waarom de Week van de Scheidsrechter niet voor iedereen is
Binnenkort is het weer zover. De Week van de Scheidsrechter. De week waarin heel voetballend Nederland zijn waardering moet tonen voor de vrouwen en mannen die onze wedstrijden in goede banen leiden.

De KNVB stuurt clubs weer herinneringen om hun arbiters in het zonnetje te zetten, er worden foto’s gemaakt van scheidsrechters met bloemen, chocola of een cadeaubon, en overal wordt geroepen hoe onmisbaar ‘de man of vrouw met de fluit’ wel niet is.

Allemaal waar. Zonder scheidsrechters is er geen wedstrijd. Maar laten we ook eerlijk zijn: waardering hoort niet automatisch. Waardering moet je verdienen. En eerlijk gezegd, en dit zal niet iedereen leuk vinden, verdienen sommige scheidsrechters die lof niet. Want niet elke scheidsrechter is eerlijk.

Vanmorgen moest ik ineens terugdenken aan dat ene moment. Een moment dat op het eerste gezicht zo onbeduidend leek: een gewoon gesprek bij de ingang van de kantine van Noordpool. De geur van vers gezette koffie zweefde er nog in de lucht, en ergens verderop ketste een bal tegen een metalen hek. En daar, precies daar, ontstond een gesprek dat me is bijgebleven.

We zijn pas net begonnen aan het seizoen, de geur van vers gemaaid gras hangt nog in de lucht, de tenues zijn nog niet doordrenkt met modder en zweet, en toch zijn de eerste ‘afgelastingen’ alweer een feit. Niet omdat de regen met bakken uit de hemel viel. Niet omdat er plassen op het veld staan. Nee, de velden liggen er prima bij. De bal rolt, de lijnen zijn getrokken, maar de wedstrijd gaat niet door. Waarom? Omdat er andere ‘prioriteiten’ zijn. Een festival, een verjaardag, een bruiloft, een weekendje weg, noem het maar op.

Een maand zijn we nu onderweg met Puurvoetbalonline. En wat voor maand. Het was geen rustige warming-up of een voorzichtige opbouw naar iets groters. Nee, vanaf minuut één ben ik er vol in gegaan met als uitglijder de column/prognose over Eenrum, dat had niet zo gemoeten en waar ik mijn excuses voor zijn gemaakt. Maar verder geen gladgestreken teksten, maar gewoon rechttoe rechtaan. Want wie denkt dat amateurvoetbal alleen maar bestaat uit derde helften en ouderwetse gezelligheid, heeft niet goed gekeken. Er speelt veel meer. En daar ben ik , met dit platform,vol ingestapt.

Een beetje scrollen. Meer was er niet nodig. Geen diepgravend onderzoek, geen ingewikkelde statistieken of interviews met beleidsmakers. Gewoon op een rustige middag even door de standen en teams van Zaterdag 5E bladeren. Wat begon als een onschuldige bezigheid eindigde in een ronduit ontluisterende constatering.

Sinds de zomer van 2017, ik was in januari van dat jaar zestig geworden ,maak ik deel uit van het wereldje dat zichzelf graag presenteert als het Walking Football waar sportief en sociaal de kernwoorden zijn

De bal rolt weer. Nieuwe schoenen worden ingelopen, hesjes zijn we alweer kwijt en de kantines draaien overuren. Het amateurvoetbalseizoen is begonnen. En zoals elk jaar klik ik, in een vlaag van nieuwsgierigheid , weer eens door wat clubsites heen. Je weet wel, de officiële websites van onze amateurverenigingen. Wat ik tegenkom? In veel gevallen pure digitale armoede.

Afgelopen zaterdag was ik in Winsum en ging het niet, zoals een week eerder als geintje van de Ulrumers, over de platte kar. In Winsum was het anders en ging het over voetbal, over de uitdaging om ook na dit seizoen eersteklasser te zijn. Maar het ging er ook over veel meer dan dat.

Toen ik enkele weken geleden besloot om mijn website Puurvoetbalonline weer nieuw leven in te blazen, was één van mijn belangrijkste voornemens: geen meeloperij. Geen standaardverhalen, geen obligate verenigingspraatjes, maar juist ook ruimte geven aan andere geluiden. Geluiden die vaak worden weggewuifd als ‘ouderwets’, ‘negatief’ of ‘tegen de stroom in’, maar die misschien juist wel de moeite waard zijn om eens écht goed naar te luisteren.