Voor Gerben Goree geen profvoetbal, glitter of glamour. Hij is gewoon een nuchtere amateurvoetballer die geniet van het spelletje, zijn club VVSV’09 en de mensen om hem heen. En ook aan Gernen stelde ik 20 vragen over voetbal, muziek, vakantie, politiek en alles daartussenin.

De dag na Malta – Nederland ging het, zoals te verwachten, overal over dat duel. In kantines, sportcafés en natuurlijk op sociale media. Een duel dat, zo viel overal te beluisteren, “bijna te slecht was om naar te kijken.” Alsof dat nieuws was. De ene helft van het land klaagde over de instelling, de andere helft over het systeem, en de rest vroeg zich af waarom ze überhaupt hadden gekeken.
Ik maakte op sociale media de opmerking: “Ik heb mij totaal niet geïrriteerd aan het spel van Oranje en de rompslomp eromheen. Het boek 125 verhalen over Ajax was een meer dan prima alternatief.”
Een opmerking die ik oprecht meende ,en die vanzelfsprekend de nodige reacties opleverde. Want kritiek op Oranje, of erger nog: onverschilligheid ten opzichte van Oranje, dat mag in Nederland niet. Daar moet je iets van vinden. Liefst iets met veel uitroeptekens en hoofdletters.

Er zijn van die momenten waarop je als opa met een glimlach achteroverleunt en denkt: ja, dit is een goed idee. Het volgen van mijn twee voetballende kleinzoons die ieder op hun eigen manier hun eerste stappen in de voetbalwereld zetten. En zo begint het de digitale plakboek: De voetbalavonturen van Morris en Tim. Een digitaal dagboek waarin ik, als trotse opa, hun reis op en rond het voetbalveld wil vastleggen. De verhalen, de overwinningen, de teleurstellingen, en vooral de glimlachen. Want voetbal is meer dan een spelletje, het is een avontuur vol herinneringen.

Het was woensdag 8 oktober toen ik met een teamgenoot van de SV Bedum Oldstars in gesprek raakte over de enorme uitslagen die je tegenwoordig ziet in de eerste fase van het jeugdvoetbal. We kennen ze allemaal: 10-0, 12-1, 15-2. En dan hebben we het niet over de mini’s, maar over teams in de categorie JO14 of zelfs hoger.

Het mooie van een eigen website beheren, zoals Puurvoetbalonline, is dat je zelf kunt bepalen waar je over schrijft. Soms komen de onderwerpen vanzelf, uit het hart, zonder dat je er lang over na hoeft te denken. Zo ontstond gisteren plots het idee om de voetbalavonturen van mijn twee kleinzoons, de 8-jarige Morris en de 5-jarige Tim, te gaan volgen en er hier over te schrijven. Geen verslag als verslaggever, maar als opa, vol trots, met een glimlach, en soms ook met een terugblik naar vroeger..

Sinds ik www.puurvoetbalonline.nl, alweer een tweetal maanden geleden ,weer wat serieuzer heb opgestart, is er iets moois gebeurd. De website leeft weer. De berichten worden gelezen, er wordt gereageerd, er wordt over gesproken, mensen sturen mailtjes of appjes met tips, suggesties of gewoon een mening over wat er in het amateurvoetbal gebeurt. En dat is precies wat ik bij de van mijn eigen voetbalplatform wilde bereiken: een platform waar het amateurvoetbal leeft, besproken wordt, en waar de liefde voor het spelletje nog voelbaar is..

Na vier wedstrijden, vier oorwassingen en een doelsaldo dat zelfs de meest optimistische ouder moedeloos maakte, was het zaterdag eindelijk zover: De Heracliden JO8-1 speelde een echte wedstrijd. Geen dubbele cijfers meer, geen eindeloze reeks aftrappen na weer een tegengoal, maar eindelijk iets dat op voetbal begon te lijken. Op sportpark Meij ging de jonge ploeg met 3-5 onderuit tegen leeftijdsgenootjes van Lycurgus, en zelden voelde een nederlaag zo goed.

De Puurvoetbalprognose leverde op de 'toto' bij 7 van de 14 duels een juiste voorspelling op. dus een 50% score. Dat is niet best dus hoop ik het komend weekend vij de 11 duels waar ik bij betrokken ben op meer succes.

 

Woensdagochtend, de temperatuur daalt, het gras is vochtig, en de eerste tekenen van de herfst hangen in de lucht. De SV Bedum Oldstars verzamelen zich weer voor hun wekelijkse training. Een training die deze keer in het teken stond van veel meer dan alleen een balletje trappen. Het ging over trainingspakken, kunstlicht, het vlaggenschip van de club, en ,hoe kan het ook anders , winnen.

Wie op de noordelijke voetbalvelden scheidsrechter Jan Kuipers niet kent mag rustig zeggen dat hij weinig op een voetbalvelden komt. Overal is Jan, met Hilly als trouwe supporter, een graag geziene gast en waar ,ondanks dat hij ondertussen al ruim 2000(!) competitieduels heeft gefloten, als het aan de sympathieke en flamboyante scheidsrechter ligt voorlopig nog geen einde aan gaat komen.