De dag na Malta – Nederland ging het, zoals te verwachten, overal over dat duel. In kantines, sportcafés en natuurlijk op sociale media. Een duel dat, zo viel overal te beluisteren, “bijna te slecht was om naar te kijken.” Alsof dat nieuws was. De ene helft van het land klaagde over de instelling, de andere helft over het systeem, en de rest vroeg zich af waarom ze überhaupt hadden gekeken.
Ik maakte op sociale media de opmerking: “Ik heb mij totaal niet geïrriteerd aan het spel van Oranje en de rompslomp eromheen. Het boek 125 verhalen over Ajax was een meer dan prima alternatief.”
Een opmerking die ik oprecht meende ,en die vanzelfsprekend de nodige reacties opleverde. Want kritiek op Oranje, of erger nog: onverschilligheid ten opzichte van Oranje, dat mag in Nederland niet. Daar moet je iets van vinden. Liefst iets met veel uitroeptekens en hoofdletters.

Sinds ik www.puurvoetbalonline.nl, alweer een tweetal maanden geleden ,weer wat serieuzer heb opgestart, is er iets moois gebeurd. De website leeft weer. De berichten worden gelezen, er wordt gereageerd, er wordt over gesproken, mensen sturen mailtjes of appjes met tips, suggesties of gewoon een mening over wat er in het amateurvoetbal gebeurt. En dat is precies wat ik bij de van mijn eigen voetbalplatform wilde bereiken: een platform waar het amateurvoetbal leeft, besproken wordt, en waar de liefde voor het spelletje nog voelbaar is..

Wanneer je op de websites en sociale media de verslagen leest van wedstrijden in het amateurvoetbal, valt het je steeds weer op: de verbazing. Verbazing over wat er allemaal geroepen wordt ,over de speelwijze van een ploeg, over de keuzes van de trainer, over waarom er niet ‘meer gevoetbald’ wordt. Iedereen heeft er wel een mening over, en soms lijkt het wel of men vergeet dat er in het amateurvoetbal ook gewoon nog iets bestaat als realiteit.

Het was scheidsrechter Bas Nijhuis, wie anders zou je bijna denken, die onlangs op sociale media een paar stellingen mocht beantwoorden. Bas, de man die fluit met flair, het spel aanvoelt, en vooral niet moeilijk doet over een harde tackle als er niets aan de hand is. Een scheidsrechter van de oude stempel, eentje die nog begrijpt dat voetbal een contactsport is. Nijhuis had, zo bleek bij het beantwoorden van de stellingen, geen moeite met kleine scheenbeschermers. Maar wél met voetbalkousen vol gaten. En eerlijk? Ik heb moeite met allebei.

Er zijn van die momenten dat je even stil moet staan bij wat er van het jeugdvoetbal is geworden. Niet om nostalgisch te doen, maar gewoon om je hoofd te schudden over wat er allemaal verzonnen wordt om maar een glimlach op het gezicht van ouders en leiders te toveren. Het jeugdvoetbal anno nu lijkt soms meer op een kinderfeestje met bekers dan op een sportieve leerschool waar kinderen leren winnen, verliezen, samenwerken en beter worden.

 

Regen en wind. De onmiskenbare tekenen dat de herfst eraan komt. De tijd van de zaterdagen in korte mouwen is voorbij. Geen geur meer van vers gemaaid gras, geen zonnebril op je hoofd terwijl je met een lauwe koffie langs de lijn staat. Het seizoen kantelt, niet alleen meteorologisch, maar ook gevoelsmatig.
Want de herfst in het amateurvoetbal is meer dan een jaargetijde. Het is een stemming. Een periode waarin hoop en realisme elkaar ontmoeten, meestal op een drassig veld in bv Eenr

Ik las deze week dat er in het voorjaar van 2026 een boek uitkomt over het leven en de carrière van Sherida Spitse. Iets dat normaal gesproken reden zou zijn voor waardering, nieuwsgierigheid en lof. Maar zoals we in het digitale tijdperk gewend zijn: zodra iets trending wordt op sociale media, barst de waanzin los. En ja, deze keer was Sherida Spitze het doelwit van bakken vol stront. En daar begrijp ik dus helemaal niets van.

Moederdag. Vaderdag. Het zijn tradities die leuk zijn voor kinderen op de basisschool. Een tekening met vingerverf, een ontbijtje op bed met halfgare croissantjes en een glas ranja ,dát heeft nog iets vertederends. Maar zodra volwassen mensen zich ermee gaan bemoeien, wordt het een commercieel circus vol standaard cadeaus en verplichte “momentjes”. Hetzelfde gevoel bekruipt me bij al dat andere verplichte gedoe dat de sportwereld tegenwoordig uit de kast trekt. De “week van dit” en de “week van dat”.

De bewoners van Peperweg 7 doen niet mee aan het zogenaamde ‘WK Bankhangen’. Waar veel mensen alle avonden TV kijken vanaf de bank, hebben wij ons eigen vaste ritueel: aan het einde van de dag samen terugkijken naar Vandaag Inside. Een soort vast afsluitend item, dat inmiddels net zo vanzelfsprekend is geworden als een kopje koffie aan het eind van de middag

Er bestaan van die zaterdagen waarop je jezelf afvraagt of je niet beter met een camera en een notitieblok in de auto kunt stappen dan met een boodschappenlijstje. Want eerlijk is eerlijk: wie in Noord-Groningen rondrijdt op een doorsnee zaterdag, kan z’n ogen uitkijken. Waar je op www.hollandsevelden.nl terecht kunt voor droge uitslagen en keurige statistieken, daar krijg je onderweg van Ezinge naar Warffum, Kloosterburen of Uithuizeermeeden het theaterstuk van het amateurvoetbal er gratis bij. En geloof me: dat is vaak nog veel leuker.