“Geen uitslagen, geen standen… maar óók geen spelplezier,” riep ik krachtig in mijn column van 7 september 2025. Ik was verontwaardigd omdat een wedstrijd waarin een JO8-team met met 5-jarigen in de gelederen compleet werd overlopen (18‑2!) niet strookt met de intentie van de KNVB: prestatiedruk ontgrendelen en plezier weer centraal stellen Maar er is nog iets dat het systeem ontregelt. Iets wat niet alleen plezier, maar ook eerlijkheid en ontwikkeling verkwanselt: dispensatiespelers in de onderbouw. Tijd om dat taboe, of beter gezegd die ‘beerput’ , open te trekken.

Door de jaren heen is er in het voetbal veel veranderd. Sommige ontwikkelingen zijn logisch, anderen vragen om enige reflectie. Neem de recente situatie rondom Mark van Bommel en FC Twente. Van Bommel zag uiteindelijk af van het hoofdtrainerschap, omdat hij graag vier mensen uit zijn eigen staf wilde meenemen. Een begrijpelijke wens? Zeker. Maar ook eentje die niet zomaar te realiseren is binnen de financiële en organisatorische kaders van een club als FC Twente. Sportief directeur Jan Streuer zei daarover: "Hij wilde vier nieuwe trainers meenemen, maar wij kunnen het ons financieel niet veroorloven om zomaar vier mensen weg te doen." Een helder en eerlijk antwoord. Geen kwaad woord over Van Bommel.. Maar toch zegt het iets over de richting die het voetbal aan het inslaan is. En niet alleen in het betaalde voetbal, ook het amateurvoetbal, vaak de spiegel van de profwereld, begint deze trend langzaam maar zeker over te nemen.

Afgelopen zondagmiddag, terwijl de zon zijn laatste zomergloed over het Hogeland, en ook over het Westerkwartier, liet vallen, kreeg ik een tip. Een eenvoudige, maar rake opmerking: “Wist je dat de jeugdteams in verschillende klassen spelen? En dat daar soms vreemde keuzes tussen zitten ?”
Deze tip bracht me bij een zoektocht naar iets wat ogenschijnlijk klein lijkt, maar waarachter een groter probleem schuilgaat. Ik had daar eerder al over geschreven in een column op Puurvoetbalonline: “Geen uitslagen, geen standen, maar ook geen spelplezier?” – een stuk dat de nodige reacties opriep. Reageren deden ze, trainers en ouders. Niet alleen met bijval of kritiek, maar ook met ervaringen. Échte verhalen uit het jeugdvoetbal. En daarin werd één ding pijnlijk duidelijk: bij veel verenigingen gaat er structureel iets mis.

Op de officiële website van de KNVB staat het klip en klaar:
“Bij de Onder 8 t/m 10 pupillen worden geen uitslagen en standen meer gepubliceerd. Dit is in lijn met de ontwikkeling van de nieuwe wedstrijdvormen waarbij het draait om het vergroten van het spelplezier van pupillen.” Een mooie tekst. Theoretisch waterdicht. Goed bedoeld ook.
Maar zoals dat wel vaker gaat met theorie: de praktijk loopt er met gestrekt been dwars doorheen.

De afgelopen weken stonden voor mij, zoals ieder jaar rond deze tijd, in het teken van gesprekken. Geen oppervlakkige praatjes of standaard antwoorden, maar échte gesprekken. Met trainers uit alle delen van de provincies Groningen en Drenthe. Gesprekken die begonnen bij het voetbal, maar soms ook verder gingen dan dat.

Je hoort het overal tegenwoordig: “Kinderen mogen niet meer koppen in het voetbal.” En wie komt daar mee? De Sportraad. Geen idee wie er in die raad zitten, maar het moeten mensen zijn die nog nooit een jeugdwedstrijd op een zaterdagochtend op veld 12 hebben bekeken. Want, serieus: hoeveel kinderen zie jij een bal koppen bij JO8 of JO9? Als ze al überhaupt in de buurt van de bal komen zonder eerst naar hun veters te kijken, is het al een mirakel.

Dit is gedeeltelijk een fictief artikel omdat ik helaas niet in staat ben om mijn beide kleinzoons iedere zaterdag te zien spelen.
Zaterdagochtend, langs de lijn. Met een glimlach kijk ik naar het veld waar mijn kleinzoons spelen De geur van nat gras, kinderstemmen die over het veld galmen, enthousiaste trainers… Het blijft een prachtig ritueel. Maar na afloop van de wedstrijden afgelopen zaterdag bleef ik met gemengde gevoelens achter.
“Kijk opa, we hebben met 10-3 gewonnen!” juicht mijn oudste kleinzoon Morris.
Even later kwam Tim, mijn andere kleinzoon, met hangende schouders aangelopen. “Opa, we hebben 12-0 verloren...”
Twee jongens. Twee wedstrijden. Twee totaal verschillende uitslagen. Maar allebei met hetzelfde gevoel achteraf: ‘wat heb ik nou eigenlijk geleerd vandaag?’

Als liefhebber van het spelletje, als actieve Walking Footballer en als verslaggever bij talloze amateurclubs, kan ik het niet langer voor me houden: ik heb weinig tot niets met de KNVB. En ik ben niet de enige. Overal waar ik kom, hoor ik vaak dezelfde geluiden: het is een log apparaat, star, niet transparant en vooral: totaal niet met de poten in de klei. En toch moet je als Walking Footballer bondscontributie betalen. Ja, je leest het goed. Je betaalt voor een bond die in de verste verte niets met jouw voetbal te maken heeft.

Met oprechte spijt en respect voor vv Eenrum wil ik reageren op mijn column van 30 augustus 2025, getiteld “Eenrum: Van warme zondagclub naar grijze anonimiteit” puurvoetbalonline.nl. De toon en inhoud van het artikel waren niet passend. Dat spijt me oprecht.

 

Elke zaterdagmiddag of zondagochtend, ergens in het noorden van het land, sta ik weer met m’n kladblok en drie pennen langs de lijn. Soms met koukleumende vingers, soms met zonnebril op, maar altijd met het vaste idee: vandaag gebeurt er weer iets moois, iets doms, iets bizars – of gewoon alles tegelijk.