Dimietri Meijer, een van de vrijwilligers binnen de vv Eenrum, stelde ik een aantal vragem/stellingen. Vragen over wat er binnen Eenrum gebeurt, zijn wens, over zijn muziekkeuze en nog veel meer

Het Puurvoetbalteam van de maand oktober speelt in een 3-5-2-opstelling. Ik heb voor dit systeem gekozen omdat het uitstekend past bij de spelers die ik deze maand in mijn team heb opgenomen.

Elte Hofman ken ik uit de periode dat hij nog speler van toen nog CVVB was. En heel gek, en misschien ook niet, ik ben hem, zonder dat we ooit contact hadden wel als trainer blijven volgen. En helemaal toen Elte trainer werd van Peize werd en ik toen al de verslagen deed voor de clubs in het verspreidingsgebied van de Oostermoer waar hij met Peize tegen speelde. Voor Elte had ik ook een aantal vragen en waar de antwoorden te lezen zijn.

Er zijn van die momenten dat ik mezelf even toespreek. “Het is weer zover,” zeg ik dan, half glimlachend, half zuchtend. “Er moet weer een beetje orde in de chaos komen.”
En met chaos bedoel ik niet de garage, de schuur of mijn kledingkast – nee, ik heb het over mijn voetbalboekenkast. Mijn heiligdom. Mijn museum van papier en herinnering.. 

Enkele weken was daar opeens een verzoek. Een verzoek of ik met Puurvoetbalonline mee wilde werken aan de #VoetbalHoogtepuntChallenge! . Een challenge van de voetbalverhalen van vroeger weer herbeleven. Uiteraard wil ik dat was het antwoord wat Bert van der Meer kreeg. En daarom laten we samen de voetbaltijd van toen herbeleven, een periode vol passie, onvergetelijke wedstrijden en momenten die voor altijd in ons geheugen gegrift staan. Deel jouw mooiste voetbalherinnering uit het verleden: of het nu een legendarische actie was, een schitterend doelpunt, of gewoon een bijzonder moment dat je nooit bent vergeten. Tag een vriend die ook zo’n waardevolle herinnering heeft en nodig hem uit om samen die bijzondere tijden weer tot leven te brengen. Zo vieren we samen de rijke historie en nostalgie van het mooiste spel ter wereld! De volgende in de rij is Erik Bos die, zo laten de krantenknipsels zien, bij Corenos uit Roodeschool een prachtige en succesvolle periode had

Elke voetbalvereniging heeft ze. De mensen die méér zijn dan alleen vrijwilliger, speler of bestuurslid. De mannen en vrouwen die met hun inzet, karakter en liefde voor de club een onuitwisbare indruk achterlaten. Mensen die niet alleen zichtbaar zijn in de bloeiperiodes, maar vooral ook in de tijden dat het minder gaat. Zij vormen het kloppende hart van de vereniging ,de ziel waar alles om draait. Bij vv Eenrum draagt die ziel al decennialang de naam Geert Schut. Een naam die klinkt als vertrouwd gejuich op een koude zaterdagmiddag, als de geur van vers gemaaid gras op Sportpark Eenrum. Geert ís Eenrum, en Eenrum is Geert.

Ze zeggen vaak: keepers zijn een beetje gek.
En eerlijk? Misschien is dat ook wel zo.

Ze laten zich afbeulen door hun keeperstrainer, duiken als varkens in de modder, en als er ergens in het veld drie passes fout gaan, komt de hoon tóch bij hen terecht, omdat één schot door de handen glipt of een bal nét onder de arm door rolt. De spits mist vijf open kansen, en het heet ‘pech’. De keeper laat er één door, en het is meteen ‘blunder’. Dat is de ondankbare realiteit van het vak. En toch, toch zijn keepers de eersten die weer opstaan. De eersten die zichzelf uit de klei trekken, modder van het gezicht vegen, en zeggen: “Nog een keer.”

Er waren van die dagen dat je dacht: “Is dit nou november of zitten we ineens in april?” De thermometer tikte bijna 20 graden aan. Lenteachtige temperaturen met 21 cracks op het veld In de kantine ,of eigenlijk in wat nog een voetbalkantine moet worden, was het een komen en gaan van praatjes, koffie en koeken. De mannen aan de stamtafel hadden het niet over de verkiezingen, niet over PSV dat weer een tegenstander niet had weggespeeld, en zeker niet over de komende nederlaag van Ajax. Nee, het ging over Pé & Rinus in Paradiso. En over vogels. Jawel, vogels.

Zaterdag werd ik in de kantine van Eenrum aangesproken door Jitse Drent. Voor velen in onze regio een bekende naam, want Jitse was jarenlang de vaste verslaggever van het dameselftal van EKC. Na het uiteenvallen van die succesvolle combinatieploeg werd hij de vaste reporter van de dames van Zeester. En zoals altijd had hij goed nieuws te melden: de dames van Zeester hadden opnieuw gewonnen.
In Zoutkamp waren ze met maar liefst 7-0 te sterk voor de dames van The Knickerbockers 5. Een klinkende zege, eentje die aangeeft dat de ploeg goed in vorm is en dat het vrouwenvoetbal bij Zeester weer helemaal leeft. Want met deze overwinning blijven de Zoutkamper dames bovenin meedraaien. In de 4e klasse gaan ze, samen met SJO WTTC 1 en FC Grootegast 1, zelfs aan de leiding,een mooie constatering voor iedereen die het vrouwenvoetbal in deze regio een warm hart toedraagt.

Nergens voor spelen. Het klinkt als een vloek voor elke sportman, maar misschien nog wel meer voor een trainer. Want wat moet je als oefenmeester in de vijfde klasse wanneer het seizoen in november eigenlijk al in een waas van middelmaat lijkt te verdwijnen? Wanneer de spanning uit de competitie is en je team elke zondag of zaterdag alleen nog speelt “voor de eer”? Bestaat die eer eigenlijk nog?