---

Scheidsrechtertjes een beetje in de war, zou René van der Gijp zeggen. En eerlijk is eerlijk: dit weekend waren ze dat ook. Niet eens door een rode kaart die eigenlijk geel was, of een penalty die zelfs Stevie Wonder had kunnen zien, maar gewoon… omdat er geen fluitje te blazen viel.

12-0, 18-1, 15-3, 21-0. Vier uitslagen. Vier keer een pak slaag. Vier keer een score die alles laat zien wat er misgaat in het jeugdvoetbal. En nee, ik heb het niet over de kinderen, die rennen, lachen, huilen en vaak niet eens doorhebben hoeveel er op het scorebord staat. Ik heb het over de begeleiders. Over trainers en ouders die vergeten dat hun eerste taak niet is om te winnen, want dat vind de KNVB bij de onderbouw niet belangrijk, maar om kinderen te leren wat sport eigenlijk betekent.

 

Hoe jammer is het toch dat de KNVB zijn eigen bekertoernooi maar niet serieus wil nemen. Een toernooi dat ooit bol hoort te staan van verrassingen, lijkt tegenwoordig meer en meer een formaliteit te zijn. Voor de grote clubs vaak een verplicht nummertje, voor de kleine clubs een moeizame weg vol hindernissen, niet zozeer op sportief vlak, maar vooral door de manier waarop de bond met hen omgaat.

Het lijkt tegenwoordig wel een nationale sport: het zoeken naar vrijwilligers. Scroll even op je telefoon, bekijk de websites van voetbalverenigingen of neem een kijkje op sociale media en je ziet overal dezelfde boodschap: “We hebben handen tekort.” Of het nu gaat om een bestuursfunctie, een teamleider, een trainer, kantinediensten of iemand die de clubwebsite wil bijhouden, overal hoor je dezelfde verzuchting. Vrijwilligers zijn schaars en het lijkt steeds moeilijker om mensen te vinden die bereid zijn zich voor langere tijd in te zetten voor hun club.

Zaterdagmiddag en regen: twee vaste ingrediënten in mijn leven. Al zeventien seizoenen lang zijn mijn zaterdagmiddagen in het voetbalseizoen gewijd aan het bezoeken van een wedstrijd. Of het nu stormt, vriest of de zon schijnt, ik ben er. Als ik in die jaren hooguit vijf competitiewedstrijden heb gemist, is het veel. Meestal ga ik alleen, gewapend met notitieboek en langzamerhand een portie routine. Maar deze zaterdag was anders. Heel anders. Sinds december 2024 woont mijn kleinzoon , samen met zijn zusje Maud en hun moeder, in Uithuizen. Een verhuizing na een scheiding , het leven loopt soms anders dan je hoopt. Tim is vijf en voetbalt sinds vorig seizoen bij De Heracliden. Hij begon bij de kabouters en ging dit voorjaar door naar de JO7. Omdat er (nog) geen JO7 bij de club is, speelt hij nu in de JO8. Als opa met bijna 25 jaar ervaring in het jeugdvoetbal vind ik daar natuurlijk wel wat van. Vijf jaar en al tegen oudere kinderen spelen… Maar goed, in de tweede fase van de competitie komt er gelukkig een JO7 bij. Tot die tijd maakt het Tim niet uit: hij geniet van elke minuut. En ik? Ik mocht die zaterdag voor de Ommelander Courant naar Noordpool-Eenrum, en hoe mooi was het om Tim mee te nemen naar een ‘echte’ wedstrijd. Niet als speler dit keer, maar als mijn gezelschap.

Het is een bekend tafereel bij veel amateurverenigingen: volle velden, veel teams en een wedstrijdprogramma dat strak in elkaar moet passen. Om alles kwijt te kunnen, wordt er vroeg begonnen. Heel vroeg. Aanvang 08.30 uur betekent dat sommige spelers, ouders en trainers al om 07.15 uur op pad zijn. Op papier lijkt dat een logische oplossing. In de praktijk is het dat allerminst.

Het was na afloop van AZ – Feyenoord niet de uitslag, niet het spelbeeld en zelfs niet de strijd op het middenveld die de voorpagina’s en praatprogramma’s haalde. Nee, het ging over Wouter Goes. De jonge verdediger die met zijn handen iets te veel de weg van zijn tegenstander vond. Knijpen, duwen, trekken, dingen die niet thuishoren op een voetbalveld, zo werd het alom betoogd. En eerlijk is eerlijk: daar zit een kern van waarheid in. Maar de manier waarop er vervolgens een publieke heksenjacht ontstond, met als treurig dieptepunt het etiket “randdebiel” dat Pierre van Hooijdonk meende te moeten plakken, zegt minstens zoveel over de tijd waarin we leven als over de daden van Goes.

De eerste competitieronde van het nieuwe seizoen zit erop en opnieuw blijkt hoe kwetsbaar het amateurvoetbal in de lagere regionen is. Ik besloot dit jaar twee competities wat nauwkeuriger te volgen: op zaterdag de zesde klasse, poule 19, en op zondag de vijfde klasse, poule 12. De keuze viel niet zomaar op deze poules. Samen zijn er negen teams actief uit het verspreidingsgebied van de Ommelander Courant: op zondag Warffum 2, Winsum 2, Usquert 2 en Rood Zwart Baflo 2, en op zaterdag Ezinge 2, FC LEO 2, Kloosterburen 2, VVSV’09 2 en Zeester 3. Reden genoeg om er eens kritisch naar te kijken.

Deze week zag ik ze weer voorbij fietsen, de jonge voetballers en voetbalsters. Strak in de trainingskleren, schoenen aan, veters stevig gestrikt. Het beeld klopt helemaal,behalve dat ene detail: geen sporttas. Geen handdoek, geen schone kleren, geen douchespullen. Waar wij vroeger standaard met een goed gevulde tas naar de training of wedstrijd gingen, zie ik nu steeds vaker jeugdspelers zonder sporttas op pad gaan

 

Er zijn onderwerpen waar je omheen kunt draaien, en er zijn onderwerpen waar je gewoon met gestrekt been in moet gaan. Voor mij is de B-categorie in het amateurvoetbal al jaren zo’n stokpaardje. Een stokpaardje waar ik overigens zó vaak op zit dat de verf er inmiddels af is gebladderd. Iedereen die mij kent of mijn stukken op Puurvoetbalonline leest, weet dat ik er geen doekjes om wind. Want iemand moet het zeggen. Iemand moet de spreekbuis zijn van al die spelers, trainers en vrijwilligers die elke week weer tijd en energie stoppen in hun club,en ondertussen hun geduld verliezen omdat de B-categorie steeds meer is verworden tot een soort vrijblijvende speeltuin. Want laten we eerlijk zijn: dat is het tegenwoordig. Een speeltuin. Een plek waar alles mag, niets hoeft, en waar je vooral niet raar moet opkijken als er weer eens geen tegenstander op komt dagen.