Elvis Hedzic: Van ‘klootviool’ tot dirigent bij ZEC

Iedereen die weleens op of langs een voetbalveld heeft gestaan, weet dat een wedstrijd op talloze manieren beslist kan worden. Natuurlijk zijn er de spitsen, de doelpuntenmakers, de spelers die met juichende gebaren naar de cornervlag rennen na een rake knal. Zij krijgen vaak de spotlights, de interviews, de lof. Maar wie écht kijkt, wie het spel leest zoals het gespeeld wordt, ziet dat het vaak de stille krachten zijn die het verschil maken.






Een stille kracht was mijn man van de wedstrijd in het duel tussen Ezinge en Feerwerd allerminst. Coachend was hij nadrukkelijk aanwezig, constant sturend, corrigerend en motiverend. En met zijn voeten sprak hij misschien nog wel luider. Met twee doelpunten, meerdere assists en een groot aandeel in bijna elke aanval was  Elvis Hedzic de onbetwiste spil in het spel van ZEC.

De maestro van Feerwerd

Het is bijzonder om te zien hoe één speler de dynamiek van een elftal kan veranderen. Bij ZEC was het in Feerwerd duidelijk: als Elvis de bal had, gebeurde er iets. Tempo, richting, dreiging, het zat allemaal in zijn voeten. De 36-jarige routinier leek het spel te lezen in slow motion, alsof hij net een seconde meer tijd had dan de rest. Zijn passes waren vaak  zuiver, zijn aannames gecontroleerd en zijn loopacties nog altijd slim en doelgericht.
Toch is het niet alleen zijn techniek die indruk maakt. Het is zijn rust, zijn overzicht en zijn vermogen om de ploeg beter te laten voetballen. Vrijwel elke aanval liep via hem, en hoewel zijn medespelers daar nog niet altijd optimaal van profiteerden, was duidelijk dat Hedzic de creatieve motor van ZEC was. Als er iets te verzilveren viel, kwam het van zijn schoen of uit zijn brein. Had ZEC iets scherper voor het doel gestaan, dan was de overwinning nog ruimer uitgevallen. En dat had niemand oneerlijk gevonden.

Van grillig talent tot volwassen leider

Ik heb Elvis de laatste jaren regelmatig zien spelen bij Usquert. En eerlijk is eerlijk: vaak was dat een frustrerende ervaring. Want wie hem zag voetballen, zag meteen dat er kwaliteit in overvloed was. Zijn techniek, zijn inzicht, zijn trap, het is allemaal van een niveau dat je in de lagere regionen zelden tegenkomt. Maar daar stond vaak een andere kant tegenover. Een kant vol frustratie, woordenwisselingen en soms zelfs onbegrijpelijke overtredingen. Het was alsof de voetballer Elvis Hedzic constant in gevecht was, niet alleen met tegenstanders en scheidsrechters, maar ook met zichzelf. En dat was zonde, want wie zo goed kan voetballen, heeft die ‘gekkigheid’ niet nodig. Daarom was het duel in Feerwerd zo’n verademing. De Elvis die daar op het veld stond, was niet de man van de overtredingen of de discussies, maar de man die zijn elftal droeg. De man die coachte, motiveerde en inspireerde. De man die zijn klasse liet spreken met de bal aan de voet, niet met woorden of gebaren.

Een volwassen voetballer

Wat zaterdag opviel, was niet alleen zijn spel, maar vooral zijn houding. Hij straalde plezier uit, écht plezier. Geen frustratie bij een gemiste kans, geen gemopper op de scheidsrechter, geen cynische blikken naar ploeggenoten. In plaats daarvan: applaus, aanwijzingen en oprechte waardering voor wie iets goed deed. Dat is leiderschap. Het leek alsof de jaren van ervaring nu eindelijk op hun plek vallen. Alsof Elvis heeft ingezien dat hij met zijn kwaliteiten juist het verschil kan maken door rust te brengen, in plaats van onrust te veroorzaken. En dat maakt hem, zeker bij een club als ZEC, van onschatbare waarde.

De verbindende factor

Wat het amateurvoetbal zo mooi maakt, is dat het meer is dan alleen de 90 minuten tussen fluitjes. Het gaat om de mensen, de verhalen, de emoties. Spelers als Elvis Hedzic brengen kleur aan dat verhaal. Ze laten zien dat talent alleen niet genoeg is , dat mentaliteit en volwassenheid minstens zo belangrijk zijn. In Feerwerd zagen we een speler die niet alleen zichzelf, maar ook zijn ploeg beter maakte. Een speler die het spel naar zich toe trok, maar het niet voor zichzelf opeiste. Die coachte, leidde en inspireerde. Het is die versie van Elvis Hedzic waarvoor je als voetballiefhebber naar de velden komt. Niet voor de man die in het verleden te vaak zijn eigen tegenstander was, maar voor de voetballer die zijn klasse gebruikt om het team te laten floreren.

Conclusie

ZEC heeft met Elvis Hedzic een speler in huis die nog steeds het verschil kan maken, niet ondanks zijn leeftijd, maar juist dankzij zijn ervaring. Zijn optreden tegen Ezinge was daar het bewijs van: technisch sterk, tactisch slim en mentaal volwassen. En misschien is dat wel de mooiste ontwikkeling die een voetballer kan doormaken. Van ‘klootviool’ tot leider. Van een speler met nukken tot een voetballer met visie. Wie zaterdag in Feerwerd aanwezig was, zag het gebeuren. En wie de komende weken ZEC aan het werk ziet, doet er goed aan eens extra te letten op de man die eigenlijk nummer 10 moet dragen . Want zolang Elvis Hedzic zó speelt, is hij niet alleen mijn man van de wedstrijd, hij is ook de voetballer die het amateurvoetbal mooi maakt.