In het pittoreske Zoutkamp, waar het water nooit ver weg is en de dorpskern nog leeft van saamhorigheid, ligt een club met een herkenbaar en eerlijk verhaal:
VV Zeester. Een stabiele vijfdeklasser, al jarenlang. Niet slechter, maar ook niet echt beter. Een ploeg die altijd meedoet, nooit wegzakt, maar waarvan je elk seizoen denkt:
misschien dit jaar… En toch blijft het vaak bij net niet.
De club heeft zijn fundamenten goed op orde. Organisatorisch staat Zeester sterk. De lijnen zijn kort, de betrokkenheid is groot en het vrijwilligershart klopt op volle toeren. De kantine is een ontmoetingsplek voor jong en oud, en op wedstrijddagen ademt het sportpark de liefde voor lokaal voetbal. Je voelt het wanneer je er rondloopt: hier speelt niet zomaar een team. Hier speelt
Zeester, het kloppend hart van Zoutkamp.
Een trainer met clubhart
Het is alweer het vijfde seizoen dat
Jaap van der Ploeg aan het roer staat als hoofdtrainer. Een vertrouwd gezicht op het sportpark. Niet alleen als coach langs de lijn, maar ook als clubman achter de schermen. Van der Ploeg is meer dan een trainer; hij is betrokken bij de jeugd, de organisatie, de visie. Hij kent het DNA van de club als geen ander. En dat is belangrijk in een dorp waar voetbal zoveel meer is dan negentig minuten op zaterdag. Van der Ploeg is een realist. Hij weet waar Zeester staat. Maar hij is ook ambitieus – in de juiste mate. Hij ziet de kleine stappen die gezet worden, ziet de jeugd langzaam maar zeker aanhaken, ook al is het mondjesmaat. Hij weet dat je geen sprongen kunt maken zonder fundament. En dat bouwen in een kleine gemeenschap tijd kost. Als voormalig jeugdtrainer bij Zeester weet ik hoe het voelt om deel uit te maken van deze club. Het voelt als thuiskomen. De warmte van de mensen, de oprechte betrokkenheid, de trots op de kleuren – dat zijn geen clichés, dat is de realiteit in Zoutkamp. De club ademt verbondenheid, en dat merk je in alles. Toch is het de laatste jaren een verhaal van
net niet. Seizoenen waarin er mogelijkheden lagen, maar waarin net dat beetje extra ontbrak om de stap naar de vierde klasse te zetten. De wil is er, de inzet ook. Maar soms lijkt het alsof er net een paar schakels ontbreken om echt door te stoten.
Promotie: droom of risico?
En dan komt vanzelf de vraag:
moet Zeester wel promoveren? Het antwoord is niet zwart-wit. Natuurlijk wil je als sporter altijd winnen, altijd doorgroeien, altijd hogerop. Promotie naar de vierde klasse zou een geweldige beloning zijn voor de club, de spelers, de staf en de supporters. Het zou een kroon zijn op jarenlange inzet. Maar er is ook een andere kant. Want stel dat het lukt – zijn we er dan klaar voor? Hebben we de breedte in de selectie, de jeugd die kan aanhaken, de organisatie om het niveau aan te kunnen? Zijn de zaterdagen dan nog net zo plezierig als nu, als er ineens verder moet worden gereisd, als de tegenstanders fysiek sterker en tactisch slimmer zijn? Het zijn vragen die spelen binnen de club. En eerlijk is eerlijk, het is verfrissend dat Zeester deze vragen durft te stellen. Het laat zien dat er niet blind op promotie wordt gekoerst, maar dat men nadenkt over wat goed is voor de
hele club – op korte én lange termijn.
Niet geschoten is altijd mis
Toch geldt ook:
niet proberen is nooit weten. Misschien komt het er dit seizoen wel van. Misschien valt alles een keer op z’n plek. En áls het moment zich aandient, dan zal Zeester het niet laten liggen. Want ook al is Zoutkamp een klein dorp, het barst van de mentaliteit. Hier gaat letterlijk en figuurlijk “geen zee te hoog”. En dat is misschien wel het mooiste aan deze club. Ze weten waar ze vandaan komen, zijn trots op wat ze hebben, maar blijven dromen van meer – zonder zichzelf daarin te verliezen. Een voetbaldorp pur sang, waar zaterdagmiddag nog écht telt, waar mensen langs de lijn staan voor hún jongens, en waar voetbal meer is dan sport alleen.
