Ooit een hechte dorpsclub waar voetbal en gemeenschap hand in hand gingen, is VV Usquert de afgelopen jaren steeds verder afgedreven van zijn lokale wortels. In plaats van herkenbare gezichten op en rond het veld, zien we nu een elftal dat elk seizoen opnieuw samengesteld lijkt te worden. Vaste gezichten zijn zeldzaam geworden. De club is op dit moment een vreemdelingenlegioen, met spelers die komen en gaan en van wie de meesten geen binding met het dorp hebben.

Noordwolde redde zich vorig seizoen op het nippertje in de vierde klasse. Het was spannend tot het laatste fluitsignaal, maar de ploeg bleef overeind. Een prestatie die door sommigen misschien wordt onderschat, maar binnen de club als een klein wonder werd ervaren. Zeker gezien de omstandigheden waarin dat gebeurde: blessures, schorsingen en beperkte personele bezetting. Nu, een paar maanden later, staat de ploeg aan de vooravond van een nieuw seizoen – met nieuwe zorgen, maar ook met de vertrouwde vechtlust.

Want dat het opnieuw een lastig jaar gaat worden, daar is eigenlijk niemand naïef over. Integendeel. Waar veel ploegen de voorbereiding starten met een bredere selectie en versterkingen, heeft Noordwolde te maken met een leegloop. Spelers zijn gestopt, vertrokken naar andere clubs of simpelweg niet meer beschikbaar door werk of privéomstandigheden. En dus rest de technische staf niets anders dan het eerste en tweede elftal samen te voegen om überhaupt tot een volwaardig team te komen.

Het gevolg is een smalle selectie waarin de basis elf al snel bekend is, simpelweg omdat er weinig alternatieven zijn. Wedstrijden worden gespeeld met een bank van jeugdspelers, gelegenheidsverdedigers of spelers die normaal hun minuten maakten in het tweede. Dat is niet ideaal, maar wel de realiteit bij Noordwolde. En dat is meteen ook wat deze club zo typeert: niet zeuren, gewoon doorgaan. Want opgeven is geen optie.

Niets te verliezen

Op papier is Noordwolde voor velen buiten de club dé degradatiekandidaat bij uitstek. De naam zingt rond in de wandelgangen van de vierde klasse. Tegenstanders zien Noordwolde als een ploeg waar de punten "gewoon" tegen gepakt moeten worden. Dat is pijnlijk, maar het schept ook ruimte. Want juist doordat de verwachtingen van buitenaf laag zijn, speelt Noordwolde in zekere zin bevrijd. Er is niets te verliezen.

Binnen de club leeft dan ook het besef dat het behoud van de vierde klasse een wereldprestatie zou zijn. Geen enkele Noordwoldenaar rekent zich rijk, maar niemand heeft zich ook bij voorbaat neergelegd bij degradatie. Integendeel. De wil is er, de inzet ook. Noordwolde weet wat het is om te knokken, en dat zal ook dit seizoen weer moeten.

Historie verdient respect

Wat het extra wrang maakt, is dat Noordwolde een club is met een mooie historie. Ooit was dit een vereniging die meedeed om de bovenste plekken in de competitie. Er werd goed gevoetbald, de tribunes zaten vol en er was sprake van gezonde sportieve ambities. Tegenwoordig zijn de middelen beperkter, de aanwas minder en de marges flinterdun. Toch is het karakter van de club nooit verdwenen.

Noordwolde is een club waar vrijwilligers het verschil maken. Waar de lijnen worden gekalkt door mensen die er al decennialang rondlopen. Waar de kantine wordt gedraaid door ouders, oud-spelers en echte clubmensen. Die basis verdient respect. Juist daarom is het zo belangrijk dat de sfeer goed blijft, ook als de resultaten tegenvallen. Want als er intern gemor komt, wordt het seizoen lang – en vooral pijnlijk. En dat verdient niemand binnen deze club.

Samen erdoorheen

Voor de technische staf is het een extra uitdaging. Trainers moeten creatief zijn met de bezetting, spelers moeten multifunctioneel worden ingezet. Een vleugelverdediger die noodgedwongen op het middenveld staat, een spits die een linie zakt omdat de opties op het middenveld op zijn. Het hoort er allemaal bij.

Maar de sleutel ligt in saamhorigheid. De sfeer binnen de groep zal bepalen of Noordwolde zich staande kan houden. Want tactiek en kwaliteit zijn belangrijk, maar in een competitie waar het soms draait om de laatste tien minuten, het laatste restje energie of de bereidheid om voor elkaar te lopen, maakt teamspirit het verschil.

Als Noordwolde de koppen bij elkaar houdt, elkaar blijft steunen en het plezier behoudt – ondanks tegenslagen – dan is alles mogelijk. Misschien geen kampioenschap of periodetitel, maar wel iets wat minstens zo waardevol is: strijd, trots en hopelijk lijfsbehoud.

De echte winst

En stel dat het niet lukt? Dan nog is er iets gewonnen. Want wat Noordwolde laat zien, is dat voetbal veel meer is dan alleen prestaties. Het is een sociale ontmoetingsplek, een uitlaatklep, een plek waar generaties elkaar treffen. De vierde klasse is mooi, maar de echte klasse zit hem in de manier waarop deze club zich staande houdt, ondanks alles.

Noordwolde begint als underdog, maar wel één die niemand zomaar opzijzet. En als de wil er is, en de groep bij elkaar blijft, kan dit seizoen zomaar uitgroeien tot een verhaal waarin karakter wint van kwaliteit. Want in Noordwolde weten ze al jaren: met vechtlust kom je verder dan je denkt.

Na een rumoerig begin van het vorige seizoen, waarin een trainerswissel al vroeg voor de nodige reuring zorgde, eindigde VV Middelstum uiteindelijk op een verdienstelijke zesde plaats in de competitie. Daarmee wist de ploeg zich knap te herpakken na een moeilijke aanloop, al bleef de nasleep van de trainersperikelen voelbaar binnen de selectie. Voor het nieuwe seizoen is er gekozen voor een frisse wind aan het roer, in de persoon van Jan Pieter Westing – een jonge, ambitieuze trainer die bovendien geboren en getogen is in Middelstum..

 

Vorig seizoen was er geen maat op SIOS. De ploeg uit Sauwerd walste met overmacht door de vijfde klasse en kroonde zich met speels gemak tot kampioen. Met verzorgd spel, een hecht collectief en voldoende scorend vermogen liet de ploeg zien dat het simpelweg te goed was voor het niveau waarop het destijds acteerde. Maar het kampioenschap is inmiddels geschiedenis. De vlaggen zijn opgeborgen, de champagneglazen afgewassen. De realiteit van het nieuwe seizoen in een hogere klasse is inmiddels ingedaald – en die is een stuk weerbarstiger.

Lees meer

Lees meer

Lees meer

 
De vierde club in de rubriek ‘Puurvoetbal-prognose’ aandacht voor het naar de derde klasse gepromoveerde Corenos. De degradatie van een aantal jaren geleden was geen teken van zwakte maar juist het begin van iets nieuws.wat zeker geldt voor Corenos, de trotse club uit Roodeschool die komend seizoen uitkomt in de derde klasse als een warme vereniging, gedragen door mensen met hart voor de club en een selectie die zomaar eens voor verrassingen kan gaan zorgen.

 

De voorbereiding op een nieuw voetbalseizoen betekent voor veel media het opstellen van voetbalbijlages, prognoses en vooruitblikken. Ook op Puurvoetbalonline besteden we hier aandacht aan, maar met een duidelijke spelregel: we benaderen géén trainers. Die route wordt immers al veelvuldig gebruikt door andere media waar wij onze bijdrage aan leveren, en wij willen geen herhaling van zetten. In deze reeks blikken we daarom op eigen initiatief vooruit op de kansen van clubs in het verspreidingsgebied van de Ommelander Courant. De volgende club in de rij is Poolster uit Spijk

De afgelopen seizoenen zijn voor SV Bedum niet bepaald succesvol verlopen. Steeds weer moest de club strijden tegen degradatie en bivakkeerde het elftal in de onderste regionen van de tweede klasse. Een situatie die men bij de ambitieuze vereniging liever zo snel mogelijk achter zich laat. Met een vaste kern, een nieuwe speelwijze, en het tweede seizoen van hoofdtrainer Gerben Wollerich, hoopt de club uit Bedum op een ommekeer. Maar of dat voldoende is in een pittige competitie? Puurvoetbalonline werpt een blik vooruit.

---

Structureel onderin

De cijfers van de afgelopen jaren liegen er niet om. SV Bedum was te vaak verwikkeld in de strijd om handhaving. Waar de club vroeger meedraaide in de subtop, is het de laatste seizoenen telkens weer overleven geblazen. De stabiliteit ontbreekt, en dat heeft zijn weerslag op het vertrouwen binnen de club en bij de achterban.
De clubleiding is zich daarvan bewust en heeft een duidelijke doelstelling neergelegd voor het komende seizoen: beter presteren en wegblijven uit de kelder van de ranglijst. Dat betekent: minder wedstrijden verliezen, vaker de nul houden, en eindelijk weer thuis een onneembare vesting worden. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Gerben Wollerich aan zet

Inmiddels begint Gerben Wollerich aan zijn tweede seizoen als hoofdtrainer van de Bedumers. De oefenmeester kreeg in zijn eerste jaar te maken met wisselende prestaties en een selectie die moeite had om zijn spelprincipes onder de knie te krijgen. Toch waren er bij vlagen positieve signalen te zien: meer initiatief in balbezit, intensiever druk zetten, en een hechter collectief. Wollerich is geen man van loze beloftes, maar wel iemand die gelooft in procesmatig werken. In de voorbereiding werd zichtbaar dat hij de groep conditioneel sterker wilde maken en duidelijkheid bood in de veldbezetting. Of dat in een lange, zware competitie genoeg zal zijn, moet blijken, maar de lijn lijkt in elk geval de juiste kant op te gaan.

Kleine selectie, grootse plannen?

Een van de uitdagingen voor SV Bedum dit seizoen is de smalle spelersgroep. Wollerich wil met een kleinere selectie werken maar kent het gevaar dat blessures of schorsingen meteen doorwerken in de basisopstelling. De jeugdopleiding is weliswaar talentvol, maar jonge spelers hebben tijd nodig om te rijpen. Wollerich zal dus creatief moeten zijn met zijn keuzes en het uiterste moeten halen uit zijn spelers. De ervaren krachten binnen de selectie moeten hierin het voortouw nemen. Zij kennen de klappen van de zweep, weten wat er gevraagd wordt in de tweede klasse en zullen hun rol als leiders meer dan ooit moeten pakken. Zeker in een competitie waarin elk punt telt en het verschil tussen plek zes en dertien soms maar een paar punten is.

Pittige competitie

De tweede klasse is ook dit seizoen weer bijzonder sterk bezet. Er zijn meerdere ploegen met promotie-ambities en veel teams hebben zich gericht versterkt. Voor een ploeg als SV Bedum, die juist uit is op stabiliteit, betekent dit dat er vaak tegen de stroom in moet worden geroeid. De uitwedstrijden bij fysieke ploegen, de regenachtige zaterdagen in november/december en de mentale veerkracht om na een nederlaag terug te komen — het worden bepalende factoren. Daarom is het van belang dat Bedum zich thuis sterker gaat profileren. Het thuisvoordeel moet maximaal worden benut, en punten moeten zoveel mogelijk in eigen huis worden gepakt. Alleen dan kan er wat lucht gecreëerd worden richting de veilige middenmoot.

Nieuw complex, nieuw elan?

Een lichtpunt voor SV Bedum is het nieuwe sportcomplex. Een moderne accommodatie kan zorgen voor een frisse start, meer publiek en een nieuw soort trots binnen de vereniging. Voor spelers én supporters is het een mooie kans om de negatieve spiraal van de afgelopen jaren te doorbreken. Zo’n omgeving kan net het zetje zijn dat nodig is om de focus te verleggen van overleven naar presteren.

Conclusie: opnieuw knokken

De conclusie van Puurvoetbalonline is realistisch, misschien zelfs een tikkeltje somber: SV Bedum zal opnieuw moeten knokken om onderin weg te blijven. De ambities zijn er, de trainer werkt aan verbetering, maar de realiteit is dat de club zich in een overgangsfase bevindt. Wil Bedum zich definitief losmaken van de onderste regionen, dan moet er niet alleen beter gevoetbald worden, maar vooral constanter gepresteerd. Toch is er ook hoop. De nieuwe accommodatie en het besef binnen de club dat het anders moet, kunnen de ingrediënten vormen voor een voorzichtig herstel. Of dat genoeg is om zich vroegtijdig veilig te spelen, of dat het wederom tot de laatste speeldagen spannend blijft, zal blijken.