Sikko Schut (vv Eenrum ): De man die meer was dan een vrijwilliger
lke voetbalvereniging kent ze: mensen die méér zijn geweest dan vrijwilliger, speler of bestuurslid. Mannen en vrouwen die een club mede vormen, richting geven, dragen. In Eenrum is zo iemand zonder enige discussie Sikko Schut. Zijn naam valt, ruim vijftig jaar later, nog steeds geregeld wanneer het over de vv Eenrum gaat. En niet zonder reden. Voor velen binnen de club, waaronder ook ikzelf, was Sikko een icoon – een begrip – een man die een blijvende indruk achterliet.
Ik kan me geen moment in mijn jonge voetbaljaren herinneren waarop iemand hem “meneer Schut” noemde. Hij was simpelweg Sikko. Altijd aanwezig, altijd herkenbaar, altijd zichzelf. Voor mij was hij mijn eerste trainer, de man die mij en vele leeftijdgenoten kennis liet maken met georganiseerd voetbal. Geen man van veel woorden, niet iemand die je bovenmatig complimenteerde of met zachte hand begeleidde. Nee, Sikko Schut was van de stevige aanpak, van duidelijkheid, van "geen woorden maar daden". In die zin deed hij denken aan de inmiddels legendarische Rinus Michels: streng maar rechtvaardig, en altijd gericht op beter worden.
Wie Sikko echter iets kwalijk zou nemen, begrijpt de tijdgeest van toen niet. In de jaren zestig was oefenstof schaars en stond een jeugdtraining nog in de kinderschoenen. Veel jeugdtrainers moesten hun eigen weg vinden, vaak door simpelweg te herhalen wat ze bij de senioren zagen. Structuur, oefenboeken of kant-en-klare trainingsprogramma’s bestonden er niet of nauwelijks. Je moest creatief zijn, alert, en vooral enorm gemotiveerd. Sikko was dat allemaal. Juist daarom verdient hij, met terugwerkende kracht, groot respect. Hij was een van degene die de fundamenten legde voor de jeugdopleiding van Eenrum in een tijd waarin vrijwel alles moest worden uitgevonden.
Maar wie de naam Sikko Schut noemt, kan niet om zijn tweede grote bijdrage heen: de voetbalkampen in Hoek van Holland. Voor talloze jonge spelers – waaronder ik – waren die kampen het hoogtepunt van het jaar. Vele generaties Eenrummer jeugd gingen dankzij de inspanningen en organisatiekracht van Sikko op kamp. Een week vol voetbal, discipline, plezier, kameraadschap en onvergetelijke herinneringen. Niet zelden kwamen we voetballend tekort tegen clubs uit grotere plaatsen, maar dat maakte niets uit. Eén prijs namen we standaard mee terug naar huis: die van de netste tent. Dat was typisch Sikko, waar plezier was, hoorde orde; waar chaos dreigde, bracht hij discipline.
Nu, ruim 55 jaar later, dwalen mijn gedachten nog vaak terug naar die tijd. Naar wedstrijden die we speelden in omstandigheden die vandaag de dag ondenkbaar zijn. Zoals het duel tegen Wageningen, waar we met slechts één wissel aantraden en tóch met 1-0 wonnen. Ik zie het nog voor me: het kleine veld dat half blank stond na een enorme hoosbui in de nacht, de warme dag, de spanning, het ongelooflijke plezier van die overwinning. En altijd, echt altijd, was Sikko erbij. Als trainer, als organisator, als leider, als degene op wie je kon rekenen.
Buiten de clubmuren lag dat anders. In de regio stond Sikko bekend als een grensrechter die zijn vlag niet schroomde te gebruiken wanneer het eerste elftal van Eenrum in gevaar kwam. Een trouwe vlaggenist, laten we het zo noemen. De tegenstanders dachten daar soms anders over. Zijn vlag ging soepel omhoog, misschien wel iets té soepel. Maar eerlijk is eerlijk: met die ‘kwaal’ stond hij niet alleen. Ook nu nog hebben veel clubgrensrechters last van plaatselijke brilsterkte zodra hun team onder druk komt te staan. Meer dan folklore is het niet. En wie Sikko kende, wist dat hij dat deed vanuit hetzelfde diepe clubhart dat hem bij de jeugd zo waardevol maakte.
Los van dat vlagincidentje hier en daar, staat één ding vast: Sikko Schut was van onschatbare waarde voor vv Eenrum. Een man die decennialang investeerde in de jeugd, in de toekomst van de club, in het plezier van jonge spelers die later vaak zelf weer vrijwilliger, leider of grensrechter werden.
Sikko Schut verdient daarom met recht een plek in mijn Hall of Fame op Puurvoetbalonline. Niet alleen vanwege wat hij deed, maar vooral vanwege wie hij was. Een icoon, gevormd door eenvoud en inzet. Een man die misschien weinig woorden gebruikte, maar van wie de daden tot op de dag van vandaag door de mannen die door Sikko zijn opgeleid nog regelmatig worden genoemd. Een club leeft dankzij mensen als hij. En Eenrum heeft in Sikko Schut een van haar grootste iconen ooit gehad.
Ik kan me geen moment in mijn jonge voetbaljaren herinneren waarop iemand hem “meneer Schut” noemde. Hij was simpelweg Sikko. Altijd aanwezig, altijd herkenbaar, altijd zichzelf. Voor mij was hij mijn eerste trainer, de man die mij en vele leeftijdgenoten kennis liet maken met georganiseerd voetbal. Geen man van veel woorden, niet iemand die je bovenmatig complimenteerde of met zachte hand begeleidde. Nee, Sikko Schut was van de stevige aanpak, van duidelijkheid, van "geen woorden maar daden". In die zin deed hij denken aan de inmiddels legendarische Rinus Michels: streng maar rechtvaardig, en altijd gericht op beter worden.
Wie Sikko echter iets kwalijk zou nemen, begrijpt de tijdgeest van toen niet. In de jaren zestig was oefenstof schaars en stond een jeugdtraining nog in de kinderschoenen. Veel jeugdtrainers moesten hun eigen weg vinden, vaak door simpelweg te herhalen wat ze bij de senioren zagen. Structuur, oefenboeken of kant-en-klare trainingsprogramma’s bestonden er niet of nauwelijks. Je moest creatief zijn, alert, en vooral enorm gemotiveerd. Sikko was dat allemaal. Juist daarom verdient hij, met terugwerkende kracht, groot respect. Hij was een van degene die de fundamenten legde voor de jeugdopleiding van Eenrum in een tijd waarin vrijwel alles moest worden uitgevonden.
Maar wie de naam Sikko Schut noemt, kan niet om zijn tweede grote bijdrage heen: de voetbalkampen in Hoek van Holland. Voor talloze jonge spelers – waaronder ik – waren die kampen het hoogtepunt van het jaar. Vele generaties Eenrummer jeugd gingen dankzij de inspanningen en organisatiekracht van Sikko op kamp. Een week vol voetbal, discipline, plezier, kameraadschap en onvergetelijke herinneringen. Niet zelden kwamen we voetballend tekort tegen clubs uit grotere plaatsen, maar dat maakte niets uit. Eén prijs namen we standaard mee terug naar huis: die van de netste tent. Dat was typisch Sikko, waar plezier was, hoorde orde; waar chaos dreigde, bracht hij discipline.
Nu, ruim 55 jaar later, dwalen mijn gedachten nog vaak terug naar die tijd. Naar wedstrijden die we speelden in omstandigheden die vandaag de dag ondenkbaar zijn. Zoals het duel tegen Wageningen, waar we met slechts één wissel aantraden en tóch met 1-0 wonnen. Ik zie het nog voor me: het kleine veld dat half blank stond na een enorme hoosbui in de nacht, de warme dag, de spanning, het ongelooflijke plezier van die overwinning. En altijd, echt altijd, was Sikko erbij. Als trainer, als organisator, als leider, als degene op wie je kon rekenen.
Buiten de clubmuren lag dat anders. In de regio stond Sikko bekend als een grensrechter die zijn vlag niet schroomde te gebruiken wanneer het eerste elftal van Eenrum in gevaar kwam. Een trouwe vlaggenist, laten we het zo noemen. De tegenstanders dachten daar soms anders over. Zijn vlag ging soepel omhoog, misschien wel iets té soepel. Maar eerlijk is eerlijk: met die ‘kwaal’ stond hij niet alleen. Ook nu nog hebben veel clubgrensrechters last van plaatselijke brilsterkte zodra hun team onder druk komt te staan. Meer dan folklore is het niet. En wie Sikko kende, wist dat hij dat deed vanuit hetzelfde diepe clubhart dat hem bij de jeugd zo waardevol maakte.
Los van dat vlagincidentje hier en daar, staat één ding vast: Sikko Schut was van onschatbare waarde voor vv Eenrum. Een man die decennialang investeerde in de jeugd, in de toekomst van de club, in het plezier van jonge spelers die later vaak zelf weer vrijwilliger, leider of grensrechter werden.
Sikko Schut verdient daarom met recht een plek in mijn Hall of Fame op Puurvoetbalonline. Niet alleen vanwege wat hij deed, maar vooral vanwege wie hij was. Een icoon, gevormd door eenvoud en inzet. Een man die misschien weinig woorden gebruikte, maar van wie de daden tot op de dag van vandaag door de mannen die door Sikko zijn opgeleid nog regelmatig worden genoemd. Een club leeft dankzij mensen als hij. En Eenrum heeft in Sikko Schut een van haar grootste iconen ooit gehad.
