Carel Bloemhoff: Een icoon binnen de Noord-Groninger sportwereld
Wie absoluut niet mag ontbreken in de Hall of Fame van Puurvoetbalonline is de op 27 november 2023 overleden Carel Bloemhoff. Bloemhoff, zoals ik hem altijd noemde en nooit Carel, was voor mij veel meer dan alleen een bekende verschijning binnen FC LEO, de voetbalclub uit Leens. Hij wás FC LEO, zou je kunnen zeggen, maar zelfs dat doet hem eigenlijk nog tekort. Want wie hem alleen kende als clubman, die zag slechts een deel van wat hem zo bijzonder maakte. Bloemhoff was een sportman in hart en nieren, een mensenmens pur sang en iemand die door zijn aanwezigheid iets toevoegde, waar hij ook kwam.
Ik heb weleens tegen Martine gezegd dat er niemand is die ik bij sportevenementen vaker ben tegengekomen dan Bloemhoff. En dat is geen overdreven constatering, maar een feit dat voor mij symbool staat voor zijn enorme liefde voor sport in de breedste zin van het woord. Het was nooit alleen maar voetbal. Ja, langs de lijn bij een amateurwedstrijd was hij in zijn element, maar net zo goed was hij present bij wielerkoersen, basketbalwedstrijden en de grasbaanraces in Eenrum, Loppersum of Uithuizen. Het maakte niet uit of er tien toeschouwers waren of honderd; als er sport was, was Bloemhoff er ook. Soms stilletjes observerend, soms geanimeerd pratend, maar altijd betrokken en altijd herkenbaar in zijn manier van aanwezig zijn: warm, open en oprecht en vaak met een sigaretje in de mond .
Nu, bijna twee jaar na zijn overlijden, koester ik die ontmoetingen nog steeds. Het zijn geen spectaculaire herinneringen, geen grote momenten die in geschiedenisboeken zouden komen. Het zijn juist die dagelijkse, kleine, bijna vanzelfsprekende ontmoetingen die nu zo waardevol blijken. Het korte gesprek langs de lijn. De knik van herkenning bij de ingang van een sportpark. De brede lach wanneer het gesprek op FC LEO kwam, of op een of andere sportprestatie die hij feilloos wist te benoemen. Dat alles maakt dat ik hem ben blijven missen, omdat zulke ontmoetingen, hoe klein ze ook lijken, veel meer betekenen dan je op dat moment doorhebt.
Binnen FC LEO was Bloemhoff jarenlang een bevlogen voorzitter, iemand die de club niet alleen bestuurlijk vormgaf maar vooral menselijk kleurde. Hij was geen voorzitter om het voorzitterschap, maar omdat hij zich verantwoordelijk voelde voor de club, voor de spelers, vrijwilligers en supporters. Hij kende mensen, kende hun verhalen, wist wat er speelde. In de laatste jaren van zijn leven was hij vooral een trouwe supporter, iemand die zijn club bleef volgen met dezelfde warmte en betrokkenheid als in de jaren daarvoor, ook al liet zijn gezondheid hem soms wat in de steek.
Op 9 september 2018 was ik erbij toen hij tijdens het duel Kloosterburen–Eenrum onwel werd en met spoed naar het ziekenhuis werd vervoerd. Het was een schrikmoment, niet alleen omdat het fysiek misging, maar ook omdat het ineens duidelijk werd hoe kwetsbaar iemand kan zijn die je jarenlang als vanzelfsprekend onderdeel van het sportlandschap hebt beschouwd. Gelukkig krabbelde hij weer op en keerde hij nog terug, maar veel hebben we hem daarna niet meer gezien bij sportevenementen. De vanzelfsprekendheid van zijn aanwezigheid was echter een beetje verdwenen.
Toen ik hem in de zomer van 2019 tegenkwam bij de wielerkoers Rondom de Bult van Usquert, zag ik een man die nog steeds dezelfde was, maar toch anders. Breekbaar, een beetje onzeker, alsof elke beweging voorzichtig moest worden afgewogen. Dat raakte me meer dan ik toen kon zeggen. Niet alleen omdat ik hem persoonlijk graag mocht, maar omdat je voelde dat de tijd met hem langs sportvelden en sportzalen aan het opraken was. Dat gevoel bleek terecht, mede door de coronapandemie die ervoor zorgde dat we elkaar nauwelijks nog konden treffen.
Voor FC LEO heeft hij ontzettend veel betekend. Hij was een man die altijd klaarstond, die dacht in oplossingen, die met humor en wijsheid moeilijke situaties kon relativeren en verzachten. Het was dan ook meer dan terecht dat hij tot erelid werd benoemd. Maar zijn betekenis ging verder dan de club. Voor mij persoonlijk was hij iemand die me inspireerde door zijn enorme parate kennis van sport, maar vooral door de manier waarop hij naar mensen keek. Zijn interesse was nooit gemaakt of uit beleefdheid; het was echt, gemeend en warm. Hij wilde weten hoe het met je ging, omdat hij werkelijk geïnteresseerd was. Dat is een eigenschap die je niet kunt leren, die je hebt of niet hebt, en Bloemhoff hééft het altijd gehad.
Hij was een icoon binnen de Noord-Groninger sportwereld, maar dan niet het soort icoon dat zichzelf op de borst slaat of op een sokkel geplaatst wil worden. Zijn invloed zat in zijn aanwezigheid, in zijn woorden, in zijn aandacht voor anderen. Hij was een man met een groot hart, iemand die sport niet alleen volgde maar voelde, leefde en ademde. Carel Bloemhoff verdient een plek in de Hall of Fame van Puurvoetbalonline, niet alleen wegens zijn daden maar vooral vanwege de mens die hij was. En dat is misschien wel het mooiste eerbetoon dat iemand kan nalaten.
Ik heb weleens tegen Martine gezegd dat er niemand is die ik bij sportevenementen vaker ben tegengekomen dan Bloemhoff. En dat is geen overdreven constatering, maar een feit dat voor mij symbool staat voor zijn enorme liefde voor sport in de breedste zin van het woord. Het was nooit alleen maar voetbal. Ja, langs de lijn bij een amateurwedstrijd was hij in zijn element, maar net zo goed was hij present bij wielerkoersen, basketbalwedstrijden en de grasbaanraces in Eenrum, Loppersum of Uithuizen. Het maakte niet uit of er tien toeschouwers waren of honderd; als er sport was, was Bloemhoff er ook. Soms stilletjes observerend, soms geanimeerd pratend, maar altijd betrokken en altijd herkenbaar in zijn manier van aanwezig zijn: warm, open en oprecht en vaak met een sigaretje in de mond .
Nu, bijna twee jaar na zijn overlijden, koester ik die ontmoetingen nog steeds. Het zijn geen spectaculaire herinneringen, geen grote momenten die in geschiedenisboeken zouden komen. Het zijn juist die dagelijkse, kleine, bijna vanzelfsprekende ontmoetingen die nu zo waardevol blijken. Het korte gesprek langs de lijn. De knik van herkenning bij de ingang van een sportpark. De brede lach wanneer het gesprek op FC LEO kwam, of op een of andere sportprestatie die hij feilloos wist te benoemen. Dat alles maakt dat ik hem ben blijven missen, omdat zulke ontmoetingen, hoe klein ze ook lijken, veel meer betekenen dan je op dat moment doorhebt.
Binnen FC LEO was Bloemhoff jarenlang een bevlogen voorzitter, iemand die de club niet alleen bestuurlijk vormgaf maar vooral menselijk kleurde. Hij was geen voorzitter om het voorzitterschap, maar omdat hij zich verantwoordelijk voelde voor de club, voor de spelers, vrijwilligers en supporters. Hij kende mensen, kende hun verhalen, wist wat er speelde. In de laatste jaren van zijn leven was hij vooral een trouwe supporter, iemand die zijn club bleef volgen met dezelfde warmte en betrokkenheid als in de jaren daarvoor, ook al liet zijn gezondheid hem soms wat in de steek.
Op 9 september 2018 was ik erbij toen hij tijdens het duel Kloosterburen–Eenrum onwel werd en met spoed naar het ziekenhuis werd vervoerd. Het was een schrikmoment, niet alleen omdat het fysiek misging, maar ook omdat het ineens duidelijk werd hoe kwetsbaar iemand kan zijn die je jarenlang als vanzelfsprekend onderdeel van het sportlandschap hebt beschouwd. Gelukkig krabbelde hij weer op en keerde hij nog terug, maar veel hebben we hem daarna niet meer gezien bij sportevenementen. De vanzelfsprekendheid van zijn aanwezigheid was echter een beetje verdwenen.
Toen ik hem in de zomer van 2019 tegenkwam bij de wielerkoers Rondom de Bult van Usquert, zag ik een man die nog steeds dezelfde was, maar toch anders. Breekbaar, een beetje onzeker, alsof elke beweging voorzichtig moest worden afgewogen. Dat raakte me meer dan ik toen kon zeggen. Niet alleen omdat ik hem persoonlijk graag mocht, maar omdat je voelde dat de tijd met hem langs sportvelden en sportzalen aan het opraken was. Dat gevoel bleek terecht, mede door de coronapandemie die ervoor zorgde dat we elkaar nauwelijks nog konden treffen.
Voor FC LEO heeft hij ontzettend veel betekend. Hij was een man die altijd klaarstond, die dacht in oplossingen, die met humor en wijsheid moeilijke situaties kon relativeren en verzachten. Het was dan ook meer dan terecht dat hij tot erelid werd benoemd. Maar zijn betekenis ging verder dan de club. Voor mij persoonlijk was hij iemand die me inspireerde door zijn enorme parate kennis van sport, maar vooral door de manier waarop hij naar mensen keek. Zijn interesse was nooit gemaakt of uit beleefdheid; het was echt, gemeend en warm. Hij wilde weten hoe het met je ging, omdat hij werkelijk geïnteresseerd was. Dat is een eigenschap die je niet kunt leren, die je hebt of niet hebt, en Bloemhoff hééft het altijd gehad.
Hij was een icoon binnen de Noord-Groninger sportwereld, maar dan niet het soort icoon dat zichzelf op de borst slaat of op een sokkel geplaatst wil worden. Zijn invloed zat in zijn aanwezigheid, in zijn woorden, in zijn aandacht voor anderen. Hij was een man met een groot hart, iemand die sport niet alleen volgde maar voelde, leefde en ademde. Carel Bloemhoff verdient een plek in de Hall of Fame van Puurvoetbalonline, niet alleen wegens zijn daden maar vooral vanwege de mens die hij was. En dat is misschien wel het mooiste eerbetoon dat iemand kan nalaten.
