Geen man van de wedstrijd bij VVSV'09-Lycurgus
Het is een bekend fenomeen voor iedereen die wekelijks langs de amateurvelden staat. De geur van nat gras, de wind langs de lijn, de koffie in de rust, en dan, wanneer je na afloop weer op de fiets of in de auto stapt, de wedstrijd nog eens rustig herbeleven. De momenten spelen zich dan opnieuw af in je hoofd. De passes, de tackles, de duels, de doelpunten. En steevast komt dan die ene vraag: wie was vandaag de man van de wedstrijd? Het is een ongeschreven traditie onder voetballiefhebbers, een spelletje in gedachten dat de beleving van de zaterdagmiddag extra kleur geeft. Want er is altijd wel iemand die erbovenuit stak. De speler die met een splijtende pass de aanval opzette, de verdediger die onverzettelijk was, of de doelman die zijn ploeg op de been hield. Maar er zijn ook van die middagen waarop dat gevoel uitblijft. Niet omdat er slecht gespeeld werd, maar juist omdat het collectief zó sterk was dat niemand er echt bovenuit stak. Dat had ik zaterdag, toen ik vanuit Ulrum terugreed naar Ezinge.
De toeschouwers zagen een intens duel tussen twee ploegen die elkaar weinig ruimte gaven. Lycurgus speelde zoals je van een koploper mag verwachten: verzorgd, balvast, met spelers die elkaar makkelijk weten te vinden. Maar VVSV’09 had daar een duidelijk antwoord op. Met strijd, organisatie en vooral teamgeest maakten de Ulrummers het de Groningers knap lastig. De wedstrijd kende spanning tot het einde, al viel het kwartje uiteindelijk de kant op van de bezoekers. Een rake treffer bezorgde Lycurgus een 0-1 overwinning, maar eerlijk is eerlijk: ze mochten van geluk spreken. Want wat ze mee naar Groningen namen, was meer dan de meeste toeschouwers hen die middag gegund hadden.
Rick Meijer, bijvoorbeeld. De doelman straalde rust uit, greep in wanneer het moest en hield zijn ploeg met enkele knappe reddingen op de been. Geen tierelantijntjes, gewoon degelijk keeperswerk zoals je het graag ziet bij een ploeg die wil groeien.
De ongelukkige Daniel van Dijk die door fysiek ongemak, en wat je echt niemand gunt, die al snel uitviel maar graag de negentig minuten vol had gemaakt.
Daarvoor stond een ijzersterk centraal duo: Chris Wijlhuizen en Gerben Goeree. Tegenover zich hadden ze Kjeld Harperdink, de reus van Lycurgus — met zijn lengte van zeker 2.10 meter een opvallende verschijning. Maar de twee VVSV’09-verdedigers gaven hem geen centimeter. Ze speelden slim, communiceerden goed en wisten precies wanneer ze moesten doordekken of juist afstappen. Harperdink werd volledig geneutraliseerd, iets wat niet veel ploegen dit seizoen lukt. Ook de backs, Dion Wierenga en Mathijs Grijpstra, leverden een puike prestatie. Onopvallend misschien, maar uiterst betrouwbaar. Ze deden hun verdedigende werk met discipline, schoven mee waar kon en hielden hun directe tegenstanders in toom. Zulke spelers vallen niet altijd op, maar zijn goud waard in wedstrijden als deze.
VVSV’09 – Lycurgus: 0-1.
Een uitslag op papier.
Maar wie erbij was, weet dat het veel meer was dan dat.
Een duel met alles erop en eraan
In Ulrum stond een interessante bekerwedstrijd op het programma: VVSV’09 tegen Lycurgus, de trotse koploper van zaterdag 4E. Een affiche dat nieuwsgierigheid wekte. Wat kan een vijfdeklasser inbrengen tegen een ploeg die in de competitie al zijn vier duels heeft gewonnen. Het antwoord: heel veel.De toeschouwers zagen een intens duel tussen twee ploegen die elkaar weinig ruimte gaven. Lycurgus speelde zoals je van een koploper mag verwachten: verzorgd, balvast, met spelers die elkaar makkelijk weten te vinden. Maar VVSV’09 had daar een duidelijk antwoord op. Met strijd, organisatie en vooral teamgeest maakten de Ulrummers het de Groningers knap lastig. De wedstrijd kende spanning tot het einde, al viel het kwartje uiteindelijk de kant op van de bezoekers. Een rake treffer bezorgde Lycurgus een 0-1 overwinning, maar eerlijk is eerlijk: ze mochten van geluk spreken. Want wat ze mee naar Groningen namen, was meer dan de meeste toeschouwers hen die middag gegund hadden.
Een collectief om trots op te zijn
En zo reed ik dus naar huis met dat typische gevoel: wie moet ik vandaag kiezen als man van de wedstrijd Soms springt er iemand uit ,een doelpuntenmaker, een verdediger die alles wegkopt, een middenvelder die het spel dicteert. Maar zaterdag was dat anders. Dit was geen middag van één uitblinker. Dit was een middag van uiteindelijk 14 spelers die allemaal hun rol tot in de puntjes vervulden.Rick Meijer, bijvoorbeeld. De doelman straalde rust uit, greep in wanneer het moest en hield zijn ploeg met enkele knappe reddingen op de been. Geen tierelantijntjes, gewoon degelijk keeperswerk zoals je het graag ziet bij een ploeg die wil groeien.
De ongelukkige Daniel van Dijk die door fysiek ongemak, en wat je echt niemand gunt, die al snel uitviel maar graag de negentig minuten vol had gemaakt.
Daarvoor stond een ijzersterk centraal duo: Chris Wijlhuizen en Gerben Goeree. Tegenover zich hadden ze Kjeld Harperdink, de reus van Lycurgus — met zijn lengte van zeker 2.10 meter een opvallende verschijning. Maar de twee VVSV’09-verdedigers gaven hem geen centimeter. Ze speelden slim, communiceerden goed en wisten precies wanneer ze moesten doordekken of juist afstappen. Harperdink werd volledig geneutraliseerd, iets wat niet veel ploegen dit seizoen lukt. Ook de backs, Dion Wierenga en Mathijs Grijpstra, leverden een puike prestatie. Onopvallend misschien, maar uiterst betrouwbaar. Ze deden hun verdedigende werk met discipline, schoven mee waar kon en hielden hun directe tegenstanders in toom. Zulke spelers vallen niet altijd op, maar zijn goud waard in wedstrijden als deze.
De strijd op het middenveld
Op het middenveld trokken Thijs Boer en Ivar van der Ark de lijnen. Beiden speelden met lef en vertrouwen, draaiden soepel bij hun tegenstanders weg alsof het pionnetjes op het trainingsveld waren. Ze combineerden felheid met finesse, iets wat de toeschouwers zichtbaar konden waarderen. Lycurgus probeerde via het midden grip te krijgen op de wedstrijd, maar Boer en Van der Ark hielden stand. Ze bleven bewegen, boden zich telkens aan en zorgden ervoor dat VVSV’09 niet in paniek raakte aan de bal.Voorin: strijdlust en werklust
Voorin en aan de buitenkant op het middenveld hadden Milan Smit,Mees Valkema, Jordi Mertens, Michel Veldman en later ook Luuk Visser en Mark Kleefman hun handen vol aan de stevige verdediging van Lycurgus, maar dat weerhield hen er niet van om alles te geven. Ze bleven jagen, zetten druk en dwongen de Groningers tot fouten. Soms kwamen ze net dat beetje geluk tekort in de afronding, maar aan inzet lag het zeker niet. Ze deden alles wat binnen hun vermogen lag om het de tegenstander lastig te maken, en dat is precies wat deze wedstrijd typeerde. Geen sterren, geen heldenrol voor één speler, maar een elftal dat werkte voor elkaar.De kracht van collectief voetbal
En dus kwam ik tot de conclusie: vandaag geen man van de wedstrijd. Niet omdat niemand goed speelde, maar omdat iedereen goed speelde. En dat is misschien wel het mooiste compliment dat je als ploeg kunt krijgen. VVSV’09 verloor met 0-1, maar de nederlaag voelde niet als een verliespartij. Het publiek in Ulrum zag een team dat zich niet zomaar gewonnen gaf, dat met passie en discipline speelde tegen een sterke tegenstander. En hoewel de bekeravontuur eindigde, liet de ploeg zien dat het in de competitie nog van zich zal laten horen. Soms zeggen cijfers niet alles. Soms vertelt een 0-1 meer over karakter dan over punten. En soms verdient niet één speler de titel ‘man van de wedstrijd’, maar het hele team.VVSV’09 – Lycurgus: 0-1.
Een uitslag op papier.
Maar wie erbij was, weet dat het veel meer was dan dat.
