Waar blijft de tijd… Een terugblik op een gouden jeugdvoetbaltijd in Kloosterburen

Opeens ging het vandaag in een gesprek met een bekende uit de voetbalwereld over de naderende tweede fase in het jeugdvoetbal. Een tweede fase die volgens de wedstrijdkalender op 1 november zou beginnen, maar volgens andere berichten al 25 oktober van start gaat.
Die 25e oktober, dat is nota bene de laatste zaterdag van de herfstvakantie. Een vakantie waarin een groot deel van Nederland zich verspreidt over vakantieparken of buitenlandse bestemmingen – “want ja, je moet er toch een beetje bij horen”, zei mijn partner met een glimlach. Tijdens dat gesprek dwaalden mijn gedachten echter af naar vroeger. Naar een tijd waarin de drang om drie keer per jaar op vakantie te gaan nog niet bestond. Een tijd waarin vrije zaterdagen niet automatisch betekenden dat het gezin in de auto sprong richting een bungalowpark, maar dat er gewoon gevoetbald werd..

Terug naar de F-pupillen van Kloosterburen

Ruim vijfentwintig jaar geleden was ik leider en trainer van de F-pupillen van VV Kloosterburen. Een hechte, vrolijke en enthousiaste groep kinderen die later doorstroomden naar de E’s. Het was een mooi gemengd team, met vijf jongens — Ferry, Kamiel, Bart, Willem en Anne-Jan — en vijf meisjes — Anouk, Krista, Tanja, Marleen en Saskia. Samen met mijn mede-begeleiders Joep en Ytsje vormden we een team dat niet alleen op het veld, maar ook daarbuiten een hechte eenheid was. Dat waren prachtige tijden. We organiseerden van alles voor de kinderen. Als een wedstrijd op zaterdag werd afgelast, stond er automatisch iets anders op het programma. Meestal trokken we dan naar de gymzaal in Kloosterburen om lekker te trainen, maar soms verzonnen we een andere activiteit. Want een zaterdag zonder voetbal? Dat kenden we eigenlijk niet. Een ‘vakantiestop’ was destijds een onbekend begrip. Natuurlijk begreep iedereen dat er ruimte moest zijn voor familie of een weekendje weg, maar het team bleef trainen. Twee keer per week, het hele seizoen door. En wat het mooiste was: niemand verzaakte. Elk kind stond met plezier op het veld of in de zaal. Voor ons als begeleiding maakte dat het organiseren van activiteiten alleen maar leuker.

Een andere tijd, een ander ritme

Hoe het er tegenwoordig aan toe gaat, durf ik eerlijk gezegd niet precies te zeggen. Als je de websites van clubs bekijkt, is het vaak lastig om nog informatie te vinden over trainingsmomenten in de vakanties of over alternatieve activiteiten. Misschien is het allemaal wat formeler geworden. Misschien is de agenda van kinderen tegenwoordig gewoon te vol met andere bezigheden. Maar als ik terugdenk aan die periode, dan overheerst vooral het gevoel van vrijheid en plezier. De kinderen wilden gewoon voetballen. Regen, wind, kou — het maakte niets uit. De bal, het veld, het team: dát was wat telde. We hielden destijds zelfs een overzicht bij van alles wat we met het team deden. En dat aantal staat me nog steeds helder voor de geest:  buiten  de reguliere traingen op dinsdag  waren dat 83 activiteiten in één seizoen! Drieëntachtig momenten waarop dat team extra samen was. Trainen, wedstrijden, zaalvoetbal, kleine toernooitjes, een spelmiddag of iets gezelligs na afloop, het hoorde er allemaal bij. Dat cijfer zegt alles over de betrokkenheid en het enthousiasme van die groep. Over de verbondenheid die je voelt als kinderen, ouders en begeleiders samen één doel hebben: plezier beleven aan het spelletje.

Meer dan alleen voetbal

Wat die periode zo bijzonder maakte, was dat het niet alleen om voetbal ging. Natuurlijk wilden we winnen, maar we wilden ook samen lachen na een doelpunt van iemand die normaal niet scoorde of om de capriolen op de zandbult in Oldehove(na een nooit verwachte 3-3 gelijkspel) en een moeder de shirts drie keer moest wassen om ze weer toonbaar te krijgen. Voor veel van die jongens en meisjes was voetbal een belangrijk deel van hun jeugd. En ik durf te zeggen: voor ons als leiders was het dat ook. Je zag ze groeien, niet alleen als spelers maar ook als mensen. Ik herinner me nog goed hoe ze na de training in de kleedkamer zongen, hoe ze elkaar hielpen bij het opruimen van de pionnen, en hoe ze altijd vroegen: “Wat gaan we volgende week doen?” Dat soort momenten vergeet je niet meer.

Waar blijft de tijd?

Nu, vijfentwintig jaar later, besef ik hoe bijzonder dat allemaal was. De namen van die kinderen, inmiddels volwassenen, zitten nog steeds in mijn hoofd. Sommigen zijn ongetwijfeld zelf ouder van jeugdspelers geworden. Misschien begeleiden ze nu hun eigen F- of E-pupillen, misschien kijken ze op zaterdag langs de lijn met eenzelfde glimlach als wij toen. En soms vraag ik me af: hoe zou het zijn om dat team nog één keer bij elkaar te brengen? Om samen terug te kijken op die tijd, oude verhalen op te halen en misschien zelfs nog een balletje te trappen? Een reünie van de F-pupillen van Kloosterburen, dat zou toch prachtig zijn? Want de tijd vliegt, maar de herinneringen blijven. En die 83 activiteiten ,die staan symbool voor iets wat in het amateurvoetbal nog altijd het mooiste is: plezier en betrokkenheid. Dus ja, terwijl er nu wordt gesproken over de start van de tweede fase, denk ik liever even terug aan een mooi deel van mijn trainersleven. Aan een tijd waarin voetbal meer was dan een schema op een website, meer dan een wedstrijdkalender of een vakantierooster. Het was een tijd van samen zijn, van plezier maken, van gewoon lekker voetballen.
En als ik eerlijk ben… misschien is het inderdaad tijd voor een reünie.