Ode aan Martine: ‘Have Fun!’
Wanneer je elkaar geen ruimte geeft, is zelfs het grootste huis te klein. Het is een zin die in mijn gedachten vaak langskomt, en toch heb ik hem nooit echt gevoeld. Niet omdat hij niet waar is, maar omdat het een zin is die in ons geval volledig overbodig is. Ons leven, ons huis, onze manier van samen zijn draait namelijk precies om het tegenovergestelde. Wij geven elkaar ruimte, soms bewust, vaak vanzelfsprekend, en juist daardoor voelt ons huisje aan de Peperweg in Ezinge groot genoeg voor drie omdat ook Bietsj onderdeel van ons leven is.
Er zijn van die momenten die je nooit vergeet, van die data die altijd in je geheugen gegrift blijven staan. 26 april 2008, de dag dat mijn debuut als verslaggever werkelijkheid werd, is er zo één. Het is een datum die voor velen zomaar voorbij is gegaan, maar voor mij is het een mijlpaal. Niet omdat ik toen voor het eerst naast een veld stond met een notitieblok en een tikkeltje gezonde spanning. Maar omdat die dag terug te leiden is naar maar één iemand: Martine.
Ze staat niet graag in de schijnwerpers. Ze hoeft geen applaus, geen schouderklopjes en al helemaal geen verhaal over zichzelf op papier. Maar toch schrijf ik dit. Omdat het mag. Omdat ik het te weinig zeg, misschien wel nooit hardop, of in ieder geval niet zo vaak als ze verdient. En vooral omdat niets van wat ik doe, de kranten, Puurvoetbalonline, alle weekenden en avonden langs de lijn, niet mogelijk zou zijn geweest zonder haar stille, vanzelfsprekende, maar o zo waardevolle aanwezigheid.
Zeventien jaar lang al ben ik talloze keren de deur uitgestapt terwijl ze thuisbleef. Delen van weekenden waarin ze alleen was. Delen van een weekend of avonden waarin ik weer op ‘pad” was, zoals sommige mensen dat zeiden en met een zweem van verwijt. Maar van Martine heb ik nooit gehoord: “Moet je nu alweer weg?” Nooit. Niet één keer. In plaats daarvan klonken er altijd twee woorden die voor mij meer betekenen dan welke wedstrijd dan ook: “Have fun.” Twee woorden die je alle ruimte geven. Twee woorden die zeggen: ga maar, ik ben oké, dit hoort bij jou en dus hoort dit bij ons.
Onze werelden zijn nooit hetzelfde geweest. Mijn wereld draait om sport, om de geur van gras, om de verhalen achter spelers en trainers. Jouw wereld is anders, rijker van kleur, letterlijk en figuurlijk. Papier, potloden, stiften… ‘dozen’ vol creativiteit die sinds jouw stoppen met werken ons huis binnen zijn gekomen en wat ik alleen maar toejuich. Omdat het jouw passie is, jouw rust, jouw vrijheid. Omdat een partner die maar wat op de bank hangt, die zich overal mee bemoeit niet bij ons past. Jij bent geen toeschouwer die mee gaat langs de lijn of in een sporthal. En dat hoeft niet, is niet nodig en gaat nooit gebeuren.
Nu we allebei pensionado zijn, wordt dat verschil in onze werelden misschien nog duidelijker, maar tegelijk voelt het natuurlijker dan ooit. Jij duikt in je kleuren, in je creativiteit. En ik? Ik blijf op ‘pad’ gaan, maar niet meer in de late avonduren, blijf schrijven.. en hopelijk nog lang
Ik ben niet iemand die snel dingen uitspreekt. Geen man van grote woorden of wekelijkse liefdesverklaringen. Jij weet dat. En toch verdien juist jij die woorden. Omdat jij altijd achter de schermen staat terwijl ik langs de lijn sta. Omdat jij nooit klaagt, nooit vraagt, nooit remt. Omdat jij mij kent, misschien wel beter dan ik mezelf ken, en omdat je mij laat zijn wie ik ben, inclusief mijn voetbalgekte, mijn schrijvershart, mijn weekenden en eerder avonden weg en niet te vergeten ….mijn nukken.
Dus daarom, Martine, deze ode. Een ode aan de vrouw die nooit naast mij langs de lijn staat, maar altijd achter mij. Aan de vrouw die nooit mee hoefde naar mijn sportwereld. Aan de vrouw die haar eigen passie vond en mij tegelijk de ruimte gaf om die van mij te blijven volgen. Aan de vrouw die ervoor zorgt dat zelfs het kleinste huis groot genoeg is.
Dank je wel. Voor die ruimte. Voor die steun. Voor de liefde. Voor de “have fun” wanneer ik wegrijd. Voor het feit dat jij, zonder het misschien te beseffen, de basis bent in alles wat ik doe. Een ode van bijna 800 woorden… maar nog steeds te weinig om te zeggen wat ik zou moeten zeggen. Toch zeg ik het, vandaag, voor nu, en voor altijd: Zonder jou had ik dit alles al ruim 17 jaar nooit gekund.
Ze staat niet graag in de schijnwerpers. Ze hoeft geen applaus, geen schouderklopjes en al helemaal geen verhaal over zichzelf op papier. Maar toch schrijf ik dit. Omdat het mag. Omdat ik het te weinig zeg, misschien wel nooit hardop, of in ieder geval niet zo vaak als ze verdient. En vooral omdat niets van wat ik doe, de kranten, Puurvoetbalonline, alle weekenden en avonden langs de lijn, niet mogelijk zou zijn geweest zonder haar stille, vanzelfsprekende, maar o zo waardevolle aanwezigheid.
Zeventien jaar lang al ben ik talloze keren de deur uitgestapt terwijl ze thuisbleef. Delen van weekenden waarin ze alleen was. Delen van een weekend of avonden waarin ik weer op ‘pad” was, zoals sommige mensen dat zeiden en met een zweem van verwijt. Maar van Martine heb ik nooit gehoord: “Moet je nu alweer weg?” Nooit. Niet één keer. In plaats daarvan klonken er altijd twee woorden die voor mij meer betekenen dan welke wedstrijd dan ook: “Have fun.” Twee woorden die je alle ruimte geven. Twee woorden die zeggen: ga maar, ik ben oké, dit hoort bij jou en dus hoort dit bij ons.
Onze werelden zijn nooit hetzelfde geweest. Mijn wereld draait om sport, om de geur van gras, om de verhalen achter spelers en trainers. Jouw wereld is anders, rijker van kleur, letterlijk en figuurlijk. Papier, potloden, stiften… ‘dozen’ vol creativiteit die sinds jouw stoppen met werken ons huis binnen zijn gekomen en wat ik alleen maar toejuich. Omdat het jouw passie is, jouw rust, jouw vrijheid. Omdat een partner die maar wat op de bank hangt, die zich overal mee bemoeit niet bij ons past. Jij bent geen toeschouwer die mee gaat langs de lijn of in een sporthal. En dat hoeft niet, is niet nodig en gaat nooit gebeuren.
Nu we allebei pensionado zijn, wordt dat verschil in onze werelden misschien nog duidelijker, maar tegelijk voelt het natuurlijker dan ooit. Jij duikt in je kleuren, in je creativiteit. En ik? Ik blijf op ‘pad’ gaan, maar niet meer in de late avonduren, blijf schrijven.. en hopelijk nog lang
Ik ben niet iemand die snel dingen uitspreekt. Geen man van grote woorden of wekelijkse liefdesverklaringen. Jij weet dat. En toch verdien juist jij die woorden. Omdat jij altijd achter de schermen staat terwijl ik langs de lijn sta. Omdat jij nooit klaagt, nooit vraagt, nooit remt. Omdat jij mij kent, misschien wel beter dan ik mezelf ken, en omdat je mij laat zijn wie ik ben, inclusief mijn voetbalgekte, mijn schrijvershart, mijn weekenden en eerder avonden weg en niet te vergeten ….mijn nukken.
Dus daarom, Martine, deze ode. Een ode aan de vrouw die nooit naast mij langs de lijn staat, maar altijd achter mij. Aan de vrouw die nooit mee hoefde naar mijn sportwereld. Aan de vrouw die haar eigen passie vond en mij tegelijk de ruimte gaf om die van mij te blijven volgen. Aan de vrouw die ervoor zorgt dat zelfs het kleinste huis groot genoeg is.
Dank je wel. Voor die ruimte. Voor die steun. Voor de liefde. Voor de “have fun” wanneer ik wegrijd. Voor het feit dat jij, zonder het misschien te beseffen, de basis bent in alles wat ik doe. Een ode van bijna 800 woorden… maar nog steeds te weinig om te zeggen wat ik zou moeten zeggen. Toch zeg ik het, vandaag, voor nu, en voor altijd: Zonder jou had ik dit alles al ruim 17 jaar nooit gekund.
