Misschien is het wachten tot er straks ook een VAR bij Walking Football komt?
Het is een aantal dagen geleden dat ik onderstaand artikel op Facebook voorbij zag komen. Een artikel waar ik zo voor 100% mee eens ben dat ik aan de auteur, Rene Ribberink, vroeg of ik het artikel op Puurvoetbalonline mocht plaatsen. Rene gaf zijn toestemming en daarom hier het artikel van Rene Ribberink alias ‘’Rib’
Door Rib / oktober 10, 2025
Walking Football. Ooit bedacht als dé gouden formule: bewegen zonder blessures, gezelligheid zonder competitiezenuwen, en vooral een derde helft die langer duurt dan de eerste twee samen.
En dan is er nog altijd het gezeur over het rennen. Rennende 60-plussers? Kom nou. Wat heet rennen! Voor de één is het een sprint, voor de ander een soort sjokken in de zesde versnelling. Wat wel vaststaat: hoe meer regels, hoe meer gefluit. En hoe meer gefluit, hoe vaker het spel stilligt. Dan lijkt het soms meer op een concert van André Rieu dan op een potje voetbal. De bal ligt stil, de scheids fluit, en de spelers mopperen mee in koor.
Want laten we wel wezen: de ouderen van nu zijn niet meer de ouderen van toen. Waar je vroeger blij was met een rustige wandeling naar de brievenbus, trappen ze tegenwoordig zonder blikken of blozen een halve marathon op de hometrainer weg. Spinning, yoga, padel – noem het maar op. En dan komen wij met een regeltje dat ze “met hun voeten aan de grond” moeten blijven? Kom nou. Van elkaar afblijven, geen lichamelijk contact en geen hoge ballen boven de heup, dat zijn regels waar je niemand over hoort klagen en dat moet ook zo blijven! Maar rennen………….!!!!
Misschien moeten we ophouden met het eindeloos opleggen van regeltjes. Laat iedereen vooral spelen op het niveau dat bij hen past. Of het nu wandelen, sjokken of een klein drafje is, als het maar veilig en gezellig blijft. Want laten we eerlijk zijn: als de derde helft toch het hoogtepunt is, moeten we daar wel levend en wel aankomen.
Walking Football hoeft niet te veranderen in Champions League 60+, maar laten we ook niet doen alsof iedere deelnemer een porseleinen vaas is die elk moment kan breken. Ouderen zijn fitter dan ooit, en willen vooral plezier maken. Dus minder fluiten, meer lachen, meer sjokken, en af en toe zelfs een klein sprintje.
“Misschien is het wachten tot er straks ook een VAR bij Walking Football komt, die gaat checken of iemand nou écht twee passen te hard ging. Kun je nagaan hoelang de derde helft dan duurt.”
“Wie ooit dacht dat ouderen niet meer konden sprinten, moet eens proberen een schaal bitterballen in de kantine tevoorschijn te toveren. Dan zie je pas tempo.”
“Of het nou voetbal, wandelen of sjokken is: uiteindelijk telt maar één ding, dat iedereen met een glimlach naar huis gaat. Desnoods met wat spierpijn, maar altijd met een goed verhaal voor de volgende week.”
Nogmaals leven en laten leven!
Ik ben iemand die zijn mening inpakt in een sausje van overdrijving, ironie, soms pure flauwekul of eigen ervaring. Het is de kunst om te raden: zit er een serieuze kern in, of is dit gewoon om ons te laten gniffelen? Neem het dus niet té serieus. Maar ook weer niet té luchtig. Eigenlijk precies zoals bij schoonmoeders: je luistert, je knikt, en je denkt stiekem je eigen ding.
Door Rib / oktober 10, 2025
Walking Football. Ooit bedacht als dé gouden formule: bewegen zonder blessures, gezelligheid zonder competitiezenuwen, en vooral een derde helft die langer duurt dan de eerste twee samen.
En dan is er nog altijd het gezeur over het rennen. Rennende 60-plussers? Kom nou. Wat heet rennen! Voor de één is het een sprint, voor de ander een soort sjokken in de zesde versnelling. Wat wel vaststaat: hoe meer regels, hoe meer gefluit. En hoe meer gefluit, hoe vaker het spel stilligt. Dan lijkt het soms meer op een concert van André Rieu dan op een potje voetbal. De bal ligt stil, de scheids fluit, en de spelers mopperen mee in koor.
Want laten we wel wezen: de ouderen van nu zijn niet meer de ouderen van toen. Waar je vroeger blij was met een rustige wandeling naar de brievenbus, trappen ze tegenwoordig zonder blikken of blozen een halve marathon op de hometrainer weg. Spinning, yoga, padel – noem het maar op. En dan komen wij met een regeltje dat ze “met hun voeten aan de grond” moeten blijven? Kom nou. Van elkaar afblijven, geen lichamelijk contact en geen hoge ballen boven de heup, dat zijn regels waar je niemand over hoort klagen en dat moet ook zo blijven! Maar rennen………….!!!!
Misschien moeten we ophouden met het eindeloos opleggen van regeltjes. Laat iedereen vooral spelen op het niveau dat bij hen past. Of het nu wandelen, sjokken of een klein drafje is, als het maar veilig en gezellig blijft. Want laten we eerlijk zijn: als de derde helft toch het hoogtepunt is, moeten we daar wel levend en wel aankomen.
Walking Football hoeft niet te veranderen in Champions League 60+, maar laten we ook niet doen alsof iedere deelnemer een porseleinen vaas is die elk moment kan breken. Ouderen zijn fitter dan ooit, en willen vooral plezier maken. Dus minder fluiten, meer lachen, meer sjokken, en af en toe zelfs een klein sprintje.
“Misschien is het wachten tot er straks ook een VAR bij Walking Football komt, die gaat checken of iemand nou écht twee passen te hard ging. Kun je nagaan hoelang de derde helft dan duurt.”
“Wie ooit dacht dat ouderen niet meer konden sprinten, moet eens proberen een schaal bitterballen in de kantine tevoorschijn te toveren. Dan zie je pas tempo.”
“Of het nou voetbal, wandelen of sjokken is: uiteindelijk telt maar één ding, dat iedereen met een glimlach naar huis gaat. Desnoods met wat spierpijn, maar altijd met een goed verhaal voor de volgende week.”
Nogmaals leven en laten leven!
Ik ben iemand die zijn mening inpakt in een sausje van overdrijving, ironie, soms pure flauwekul of eigen ervaring. Het is de kunst om te raden: zit er een serieuze kern in, of is dit gewoon om ons te laten gniffelen? Neem het dus niet té serieus. Maar ook weer niet té luchtig. Eigenlijk precies zoals bij schoonmoeders: je luistert, je knikt, en je denkt stiekem je eigen ding.
